 |
| Deze duif verdwaalde niet Van Barcelona kwam ie zonder mankeren naar huis |
Een
verdwaalde duif is nog geen dooie duif. Dat ‘duivenspreekwoord’ schoot me te
binnen, toen onze vluchtenpenningmeester
eens even tijd had voor een verhaal. Meestal was hij een bezig baasje dat
duizend dingen tegelijk wil regelen, maar nu had hij onder het genot van een
borreltje zijn verhaal.
Een oud vrouwtje; een soort Roodkapjes – Oma
was bij hem, Gerrit, komen klagen over lastige duiven. In de buurt waren in
korte tijd hoge gebouwen van een auto - importeur gesloopt.
Nu sliepen
er op haar balkon duiven en ze maakten lawaai.
Gerrit
beloofde hulp. Met een geïmproviseerde vangkooi
kon het probleem opgelost worden.
’Snurken
ze’, had hij nog plagend gevraagd. Oma
echter had serieus het hoofd geschud en gezegd dat die rotbeesten wel een brommend geluid over
zich hadden.
In de weken
die volgden werd de duivenval af en toe gecontroleerd en dat leverde interessante vangsten op.
Duiven van ver weg maar ook van heel dichtbij vielen zo in handen van de
hulpvaardige Gerrit. Ze kwamen van Alkmaar, Veenendaal en Almelo en andere
plaatsen, maar ook uit onze eigen stad, Amersfoort.
Tussen die
gearresteerde ‘dakloze’ zwerfduiven bevond zich een schitterende tienjarige
doffer; een plaatje om te zien Hij was van
een lid van de Amersfoortse vereniging De Koerier; ene Peter H. Die was hem als jonge duif van het hok verspeeld.
Nu bijna elf
jaar later, bleek dat dier al die
tijd ongeveer 200 meter van de
thuisbasis op dat hoge afgebroken autogebouw gewoond te hebben. Wel een bewijs
dat verdwaalde en achtergebleven duiven zich jarenlang in de vrije natuur
van stad en land wisten te handhaven.
Van
clubgenoot Bertus zat er een 2-jarige
duif bij. Die was op een dag weggebleven
en woonde dus gezond en wel een paar straten verder. De
Veenendaalse duivin, ook al een paar jaar van huis, werd door de gelukkige
eigenaar opgehaald. Ze stamde nog van belangrijke kweekkoppels en nu kreeg de
basis van succes nog weer versterking.
Natuurlijk
wilden sommige liefhebbers hun verloren duif niet terug, maar ze vernamen wel wat er van hun gevederde vrienden was geworden. En
dankzij Gerrit en zijn
vangnetje kon dat grootmoedertje weer rustig slapen.
©c.u.