Een kabouterduivenhok en een witte op een witte stoel

Perigueux in NIC Amersfoort 179 duiven

 Zeker figuurlijk gesproken  is Willem van Rhenen,  de kleinste liefhebber van Amersfoort.  Hij triomfeert van deze vlucht die als middaglossing bedoeld was, maar die tenslotte vlees nog vis  bleek te worden door de wat ongewone lossing om half twaalf. In de ochtend was het zwaar bewolkt geweest op de losplaats, en misschien poogde  men door tegen de middag te lossen nachtvliegerij nog te voor komen.    

Gejaagd door wind en regen arriveerde ongeveer  de helft van de 45 Amersfoortse prijsduiven  evenwel   na het begin van de neutralisatietijd en in de heel vroege ochtend. 

Hoe dan ook Van Rhenen won op een christelijke tijd in de vooravond maar mooi de 1^e prijs van het inkorfcentrum,  was nummer 1 in  Regio 2A, in de afdeling werd hij vijfde en in Fondclub en Sector 3 was Willem ook mooi vroeg en dat met een al wat oudere duif  de 08-117658, die hij uit armoe maar meegegeven had omdat  er sinds het voorjaar al vijf van zijn  goeie vliegers bij hem in de straat door roofvogels gepakt waren. 

Tweede,  derde en zesde in Keistad wordt de opeens  zo succesvolle Gerard de Graaf uit Hoevelaken die z’n vierde duif, een witte, tegen half twee ’s nachts  constateert. Hij wrijft zijn ogen eens uit, nee het is geen droom;  op een witte tuinstoel bij zijn huis zit de witte 661 te wachten. 

De rest van de tien vroegste meldingen in   ons Amersfoortse centrum komen respectievelijk  voor rekening  van Willem v/d Schagt, Rinus Lambrechts, Jaap Pouw, Cor Uitham en  Evert v/d Haar.

Van Rhenen is een man van weinig woorden, hij is karig met informatie als we  van hem wat meer willen weten. Ja, de duif zat op een kaal jonkie. Op Brive was  de vogel tweede geweest, in de jaren ervoor altijd maar wat middenmootprijsjes.  Nou en van origine komt de duif  voort uit een halve  Koos Steenbeek in  De Bilt en het eigen  Van Rhenen ’s -witpennensoort. 

Willem  vliegt alleen verre afstand, speelt zijn duiven in als port. Hij heeft een klein hokje met een ingenieuze verbinding naar  het schuurtje erachter, daar zitten zijn nestvliegers in schemerlicht. De jonge duiven hebben nog een klein stukje hok met een eigen klepje en dat is alles.  

 En op deze  sobere hok- accommodatie, op  dit kabouterhokje, zijn al meer en vaker vroege prijzen gevlogen. Willen maakt zich niet druk, als hij zijn sjekkie maar kan roken, is het hem allemaal  wel goed.

©c.u.

Evenwicht

Gisteren laat ik mijn jonge duiven los, sta ik met Gerard  buiten voor het kamerraam te praten, knalt er een jonge duif tussen ons door met een enorme klap tegen de ruit, valt en spartelt . Die gaat dood zegt G. Maar  dat was niet zo. We raapten het beestje op. Het knipperde   wat met de ogen. Ze kreeg een plaatsje in een opvang- en asielhokje in de schuur.  Vanmorgen  was ze nog alive but not kicking. De duif stond als het ware een beetje op d’r kop.

Op de tuintafel heb ik haar een beetje geholpen om weer met beide poten op de grond te kunnen staan. Maar zodra ze een beweging maakt valt ze om en vliegen wil al helemaal niet. 

Ze tuimelt zo van de tafel en ligt dan onderste boven op de tegels.

Ik denk dat door de  botsing tegen het glas, haar evenwichtsorgaan niet meer functioneert. 

Misschien heeft ze ook een soort dwarslaesie. Ik weet niet of zoiets bij duiven kan.   

Waarschijnlijk komt het nooit meer goed. 

En ik kan d’r moeilijk in een rolstoeltje zetten.

Bovendien kan ze niet zelf eten en drinken, want ook die coördinatie werkt niet . 

Zo lang ze zich maar muisstil houdt lijkt alles redelijk normaal, maar bij de minste poging om zich als duif te proberen gedragen en bewegen,  valt de arme vogel om  en staat op de kop. 

Nee  dat duifje wordt nooit meer  de oude en ik vrees dat ik mijn steun en toeverlaat Remco moet vragen haar vredig te laten inslapen.

©c.u.

Sint Vincent in Amersfoort

Hans met bloemen

Voor deze duizendkilometervlucht  werden in ons N.I.C. een kleine 60 duiven aan de start gebracht, verdeeld over 13 liefhebbers.
De duiven werden om 13.00 uur onder gunstige omstandigheden gelost. Omdat er een stevige wind uit zuidelijke richting stond, dacht menigeen aan vroege aankomsten. Hoewel er in Nederland hier een daar wel erg vroege duiven arriveerden, duurde het toch tot tien uur voor de eerste duif zich in Keistad meldde.

En we kregen een verrassende winnaar  te zien in Hans Keller die zijn kraswitpen duivin, de 07-1562156 om 10.00.10 constateerde. De 2^e duif die in Amersfoort landde was van John Rekers, hij klokte  een kwartiertje later( 10.14.41.)
Deze Reisduifduif werd op de voet gevolgd door een vogel van E.J. Bouwman.(10.15.16). De 4^e die bij onze meldposter Jaap Pouw  de telefoon liet rinkelen was Rinus Lambrechts. Hij liet 10.16.33 noteren. En ja,  op plaats nummer 5  kregen we weer een Kellerduif. (10.17.14). Hans draaide tenslotte 4 van z’n 9 gezette duiven in de prijzen.
Ook de 7^e en 9^e plek eiste hij zo voor zich op. Herman de Waal die als 6^e finishte  viel net buiten de top 5. De Cahors- duivin van Cor L. Uitham werd als 8^e afgevlagd. De 10^e prijs viel  ook toe aan John Rekers en Kees van Nieuwenhuizen& Zn werden 11 en 12. P. Boender pakte een 13^e klassering en Rinus Lambrechts sloot de rij met de 14^e en 15^e prijs.

Over de winnares , die 156 van Hans nog wat aardige  saillante bijzonderheden.  Ze is overgewend vanuit Zoelen waar Hans  een paar jaar geleden nog zo idyllisch woonde aan het riviertje de Linge. Of de duivin daar nog een tussenlanding  heeft gemaakt zullen we niet weten. In 2008 en 2009 heeft ze daar nog nationaal prijs gevlogen van Montauban en Bordeaux.
Haar ouders stammen af van De Dax en de Witte Stip van Bert vd Brink en  van De Fijne x een late dochter uit de Kelsey  van ( jawel!)Rinus Lambrechts. Keller laat zijn duiven alle dagen vrij uitvliegen.
De 156 heeft met haar ploeggenoten een minimale en summiere voorbereiding op deze overnachtvlucht gehad. Een paar keer naar Langbroek, 3x naar Breda of zo,  verder de  door de afdeling ingelaste  zondagse training van Morlincourt en de voorbije week tenslotte nog die pittige ST Quentin met tegenwind.

Peter Boender die op Brive de 1^e prijs opeiste en met 2 duiven mee 100% prijs pakte  en zo de sterren van de hemel speelde moest nu dus  genoegen nemen met een staartprijs en Janus Schotsman kon zijn stuntwerk van die vlucht ook niet herhalen, zijn eerste duif kwam net na winkelsluiting. Hij had nu twee duiven ingezet en was een van de vijf liefhebbers die de boot moesten missen.
Voorts lieten  enkele gekende  melkers op deze Koningsvlucht nog even verstek gaan. Zij zijn druk aan het poetsen en brengen hun troepen in stelling voor Perigueux waarvoor aankomende dinsdag ingemand  mag worden.
©c.u.

Duif met scooter zo zielig

 

Zwartje-bijgenaamd Zwarte Streef, als ouwe baas van 2004 op zijn nest

Vannacht werd ik om 5 uur wakker. Het lukte niet om verder  te snurken Over alles dacht ik na.

Hoe ik op auto’s kwam. Joost mocht ‘t weten. Waarschijnlijk omdat een vriendin mijn voorlaatste model Micra oneerbiedig had vergeleken met een hoedendoos. Ik was een beetje in mijn wiek geschoten. Het boterde toch al niet zo geweldig tussen ons.

‘Kleren maken de man en auto’s doen dat ook’. Via dat gedachtesprongetje belandde ik bij duiven en clubgenoten.

Zou je aan de limousine die ze reden, kunnen aflezen met wat voor duivenman je te maken had.

Wim, Gerrit en Marinus verplaatsten zich in een soort theemuts; een Agila, of Suzuki.   Zij hoorden dus tot de kleine liefhebbers.

Een zich zelf respecterende duivenman reed een middenklasser en de hele groten onder hen bedienden zich van  een Mercedes ,Ford Mondeo, BMW of Citroën Xsara. Maar ‘t klopte niet.  Marinus was een flinke succesrijke fondman, een lange afstandvlieger dus, Weitstrecke, zeggen onze Oosterbuur Brieftauben Freunden!

Wim blies bij de Vitesse en midfond, de korte en middellange afstand, hoog van de toren en  Gerrit had geen duiven meer. Ton Mercedes had niet veel duiven.  De  BMW  en  Seat - Jannen  van ons sukkelden om verschillende redenen en Citroën Harry was  haast tot keizer gekroond in ons duivenwereldje.

Nee, de door mij bedachte variatie op een bekend spreekwoord ging niet op. En wat moesten we aan met ene Cor  die in zo’n 45 km botsautootje zijn fondduiven vervoerde als ze  in het weekend van Marseille  naar huis moesten gaan vliegen. Zijn 4-wielige bromfiets lawaaide als een Russische Antonov en dan zaten we nog met  Arie die zich op een fiets met aanhangertje naar het duivenlokaal trapte. 

Voor de zoveelste keer gooide  ik mij op een andere zij en toen schoot me Remy ons eeuwige jeugdlid, te binnen.  Die scheurde met een opgevoerde scooter en een mandje naar het inkorven.

Soms liet hij  lang op zich wachten. 

Dan had een motoragent hem ergens klem. Die vond zo’n  scheef zittende mannetje, met de ene hand aan het stuur en de andere  bij dat duiven kistje achter zich, geen zuivere koffie.

Sjefke van 2012, de Zoon van Zwarte Streef ,past op de eitjes

Ja,  die Remy, dat was me er eentje in zijn wilde jaren. Af en toe maakte hij het  echt te bont. Eens kwam hij bij mij langs om een zwarte jonge duif te halen. Hij had niks bij zich.

’Waar laat je dat beestje’, vroeg ik, nadat hij zijn limonade ophad,’moet ie soms op je schouder zitten!’

‘Kom en kijk maar,’zei hij.

We liepen met ‘t zwartje naar zijn  gestroomlijnde snorfiets.

Hij klapte de zitting, zijn lange buddyseat omhoog. Daaronder in een holte lag een gescheurde oude handdoek. Voorzichtig legde hij daar  eitjesde jonge vogel op en vervolgens liet hij  het zadel langzaam weer zakken. 

Daarna nam hij plaats op de scooter, de duif onder zich, en keek triomfantelijk.  Met een soort blik van;poppetje gezien, kastje gaat dicht!

‘Ben je nou helemaal besodemieterd,dat  is toch  vreselijk zielig zo helemaal alleen in het donker. Gaat dat beest niet dood en heb je die handdoek daar speciaal voor’,

’Nee,’schudde hij, ‘ ik droog  er m ’n zadel mee af als het nat is van de regen.’

Vervolgens gaf hij gas en reed het erf af.

Naschrift: voordat nu allerlei lezers in de stres schieten en naarstig naar het alarmnummer van  de Animal Cops gaan zoeken. Dat hoeft niet.

Het is allemaal goed  gekomen. Duiven zijn niet bang in het donker. Zwartje wordt komend jaar 7, een duif van middelbare leeftijd dus.

En die  Remy heeft al een paar jaar een baan als assistent bij een Dierenkliniek. In zijn vrije tijd klust hij ook nog bij in ons  regionale dierenasiel.  

Thuis houdt hij er miniatuur dierentuin op na, met een ruim assortiment aan de meest uiteenlopende huisdieren; goudvissen, zwaarddragers,neon tetra’s schildpadden, hamsters, muizen, wandelende takken,  een haan, kanaries, twee kalkoenen, kippen, eenden een hond, en een kat.  Hij  liefhebbert  nog steeds in duiven. Hij rijdt een auto met een open dak en scooteren doet hij niet meer

 ©c.u.