woensdag 12 juni 2013

Duif met scooter zo zielig



 
Zwartje-bijgenaamd Zwarte Streef, als ouwe baas van 2004 op zijn nest

Vannacht werd ik om 5 uur wakker. Het lukte niet om verder  te snurken Over alles dacht ik na.
Hoe ik op auto’s kwam. Joost mocht ‘t weten. Waarschijnlijk omdat een vriendin mijn voorlaatste model Micra oneerbiedig had vergeleken met een hoedendoos. Ik was een beetje in mijn wiek geschoten. Het boterde toch al niet zo geweldig tussen ons.
‘Kleren maken de man en auto’s doen dat ook’. Via dat gedachtesprongetje belandde ik bij duiven en clubgenoten.
Zou je aan de limousine die ze reden, kunnen aflezen met wat voor duivenman je te maken had.
Wim, Gerrit en Marinus verplaatsten zich in een soort theemuts; een Agila, of Suzuki.   Zij hoorden dus tot de kleine liefhebbers.
Een zich zelf respecterende duivenman reed een middenklasser en de hele groten onder hen bedienden zich van  een Mercedes ,Ford Mondeo, BMW of Citroën Xsara. Maar ‘t klopte niet.  Marinus was een flinke succesrijke fondman, een lange afstandvlieger dus, Weitstrecke, zeggen onze Oosterbuur Brieftauben Freunden!
Wim blies bij de Vitesse en midfond, de korte en middellange afstand, hoog van de toren en  Gerrit had geen duiven meer. Ton Mercedes had niet veel duiven.  De  BMW  en  Seat - Jannen  van ons sukkelden om verschillende redenen en Citroën Harry was  haast tot keizer gekroond in ons duivenwereldje.

Nee, de door mij bedachte variatie op een bekend spreekwoord ging niet op. En wat moesten we aan met ene Cor  die in zo’n 45 km botsautootje zijn fondduiven vervoerde als ze  in het weekend van Marseille  naar huis moesten gaan vliegen. Zijn 4-wielige bromfiets lawaaide als een Russische Antonov en dan zaten we nog met  Arie die zich op een fiets met aanhangertje naar het duivenlokaal trapte. 
Voor de zoveelste keer gooide  ik mij op een andere zij en toen schoot me Remy ons eeuwige jeugdlid, te binnen.  Die scheurde met een opgevoerde scooter en een mandje naar het inkorven.
Soms liet hij  lang op zich wachten. 
Dan had een motoragent hem ergens klem. Die vond zo’n  scheef zittende mannetje, met de ene hand aan het stuur en de andere  bij dat duiven kistje achter zich, geen zuivere koffie.
Sjefke van 2012, de Zoon van Zwarte Streef ,past op de eitjes

Ja,  die Remy, dat was me er eentje in zijn wilde jaren. Af en toe maakte hij het  echt te bont. Eens kwam hij bij mij langs om een zwarte jonge duif te halen. Hij had niks bij zich.
’Waar laat je dat beestje’, vroeg ik, nadat hij zijn limonade ophad,’moet ie soms op je schouder zitten!’
‘Kom en kijk maar,’zei hij.
We liepen met ‘t zwartje naar zijn  gestroomlijnde snorfiets.
Hij klapte de zitting, zijn lange buddyseat omhoog. Daaronder in een holte lag een gescheurde oude handdoek. Voorzichtig legde hij daar  eitjesde jonge vogel op en vervolgens liet hij  het zadel langzaam weer zakken. 
Daarna nam hij plaats op de scooter, de duif onder zich, en keek triomfantelijk.  Met een soort blik van;poppetje gezien, kastje gaat dicht!
‘Ben je nou helemaal besodemieterd,dat  is toch  vreselijk zielig zo helemaal alleen in het donker. Gaat dat beest niet dood en heb je die handdoek daar speciaal voor’,
’Nee,’schudde hij, ‘ ik droog  er m ’n zadel mee af als het nat is van de regen.’
Vervolgens gaf hij gas en reed het erf af.

Naschrift: voordat nu allerlei lezers in de stres schieten en naarstig naar het alarmnummer van  de Animal Cops gaan zoeken. Dat hoeft niet.
Het is allemaal goed  gekomen. Duiven zijn niet bang in het donker. Zwartje wordt komend jaar 7, een duif van middelbare leeftijd dus.
En die  Remy heeft al een paar jaar een baan als assistent bij een Dierenkliniek. In zijn vrije tijd klust hij ook nog bij in ons  regionale dierenasiel.  
Thuis houdt hij er miniatuur dierentuin op na, met een ruim assortiment aan de meest uiteenlopende huisdieren; goudvissen, zwaarddragers,neon tetra’s schildpadden, hamsters, muizen, wandelende takken,  een haan, kanaries, twee kalkoenen, kippen, eenden een hond, en een kat.  Hij  liefhebbert  nog steeds in duiven. Hij rijdt een auto met een open dak en scooteren doet hij niet meer
 ©c.u.

1 opmerking:

  1. mooi verhaal, bijna een gekookte duif.toen kwamen de wandelende takken voorbij. praat mij daar niet van.onze mini dierentuin herbergde ook wandelende takken. er ontsnapten er een paar. en toen keek ik omhoog, onder de douche staand, er bewoog wat in mijn ooghoek.een heel plafond wiegende wandelende takken. Rebekka, krijste ik maar moest zo lachen dat ik met douchegordijn en al over de rand kukelde.we hebben ze gevangen en Rebekka heeft ze verkocht aan de dierenwinkel.weken later vond ik nog een takje,hier en daar.

    BeantwoordenVerwijderen