Een verrassingsei

Ho Ho die zijn niet allemaal van mij hoor

Klaas Ketel droeg mijn manden van de auto naar het duivenlokaal. Dat was aardig Ik ben niet meer zo snel  ter been en wat krakkemikkig in de botten. Ook   onze ‘Big Willem’ tilde een mandje voor me.

‘Nou, hij heeft het aardig voor elkaar,’bromden duivenomstanders goedkeurend, de hulptroepen zijn ingeroepen.’

Even later toen ik aan de beurt was en m ’n vrouwtjesduiven aangaf,verscheen Willem terloops naast me, wees in de korf  en zei:’Kijk,  daar ligt een ei.’

Theo, achter de inkorftafel, schamperde:’Hoe lang ben jij nou duivenmelker, man! Je voelt toch dat een duivin leggen moet, dat ze ontsluiting heeft! Zo’n meisje laat je toch  de volgende dag geen 400 kilometer vliegen….’

‘Dat is onverantwoord,’zei Klaas, die nou ook opeens in beeld was,’dan heeft een duif een losse stuit.’

‘Ja,’knikte Theo,’die vogel heeft last van bekkeninstabiliteit.’Het lange woord  rolde vlekkeloos van zijn tong. Ik keek in de mand. Bij en boven het gewraakte ei zat de Kleine Bonte. Ze was zorgzaam trots op haar productie, zo leek het.

Ik gaf  haar aan Theo.

’Denk je dat ze los ligt en gelegd heeft,’vroeg ik.

‘Het zou best kunnen,’ zei hij neutraal.

 Hij hield zich op de vlakte.

‘Dan gaat ze mee terug naar huis,’reageerde ik resoluut. En ik leg dat ei in haar broedschotel, kan ze mooi van  haar tweede ei bevallen.

Verdikkeme een ei wie heeft die nou gelegd

En zo geschiedde. Maar enkele dagen later lagen er drie eieren in het nest. Dat klopte niet. Alleen bij hoge uitzondering legt een duif meer dan twee.

Een paar weken daarna was ‘Big Willem’ weer hulpvaardig en speelde de Barmhartige Samaritaan. En toen Ketel bij de inkorftafel opnieuw in een  mand met doffers wees naar een ei, ging me een lichtje op. Het was een fop – ei. 

Klaas en zijn kompaan hadden me  een luizenstreek geleverd.

Ik voelde me een beetje in mijn wiek geschoten. Als het nou een verrassingsei was geweest; zo eentje die je vroeger op straat  voor een kwartje bij een winkel uit de snoepautomaat kon trekken,dan had ik het leuker gevonden. In zo’n ei van  chocola  zaten dingetjes en puzzelspeeltjes. Automaten zie ik niet meer. Maar ze zijn er nog  die grote snoepeieren. 

Tegenwoordig zijn ze een verzamelobject, als postzegels, suikerzakjes en zo.  Er worden door liefhebbers- geen duivenkerels in dit geval!- soms hoge bedragen voor  zo’n surprise - ei  neergeteld. Hoe dan ook! In het nest van de ‘Kleine Bonte’ lagen na 18 dagen 3  babyduifjes. Wie evenwel de ouders van het adoptie- ei waren zal wel altijd een raadsel blijven.

©.c.u.