 |
| een deel van Paul's fraaie hok op de Duiventuin |
Gisteren ging de tuinpoortdeur open; Paul van de Groninger Duiventuin kwam onverwacht achterom. Dat was een verrassing. Deze keer liep hij niet op krukken zoals de vorige keer. Hij kwam ook geen jonge duiven halen maar wilde koffie! Hij zei; Ik heb de vrouwen naar de Kringloop gebracht. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hij lachte: misschien kunnen ze daar voor een habbekrats wat leuks op de kop tikken.'
Al gauw zaten we op ons duivenstokpaardje en van alles passeerde de revue; de uitgestelde vluchten het koude voorjaar, de kweek van de jonge duiven, alle inentingen die je duiven uit voorzorg tegenwoordig nodig hebben en zo meer. Kortom het was gezellig en Paul vergat de tijd en zijn kringloopdames en daarom volgt hieronder maar weer eens een van zijn vele duifcolumns
UIT HET DUIVENLEVEN GEGREPEN
Laatst bezochten mijn vrouw, onze pleegdochter en ik het
dolfinarium in Harderwijk.
Het uitje werd ons aangeboden door mijn broer.
Hij had besloten zijn verjaardag tussen de dolfijnen te
vieren.
Het was voor mij lang geleden dat ik in het dolfinarium ben
geweest.
Voor onze pleegdochter was het de eerste keer.
Zij genoot met volle teugen, en wij werden van de éne naar
de andere attractie voortgesleept.
Eerst werden de roggen door ons gevoerd, daarna bekeken we
de dolfijnenshow.
Vervolgens gingen we naar de walrussen.
Ook hier werd een show opgevoerd.
We stonden bij een bordje met daarop de tekst ’SPETTERZONE’
Ik stelde nog voor om een paar rijen naar achteren te verhuizen,
maar mijn goede raad werd in de wind geslagen.
Toen de show begon bemerkte ik dat mijn vrouw en
pleegdochter mijn goede raad toch hadden opgevolgd.
Helaas stond ik op dat moment ingesloten door een horde
gillende kinderen, voor wie de spetterzone een uitdaging bleek te zijn.
De trainer van de walrussen liet op een bepaald moment het
beest onze richting oprollen.
Het dier dat zo, n 1500 kilo woog kwam met een grote plons
in het water.
Een kleine tsunami was het gevolg.
De horde gillende kinderen sprong alle kanten op, voor mij
was het te laat.
Ik hield er een paar natte voeten aan over.
Daarna gingen we naar een driedimensionale piratenfilm.
Bij de ingang kregen we een brilletje op ons hoofd gezet,
door een tweetal kabaal makende piraten.
’We zullen die landrotten wel even een lesje leren’
schreeuwden ze.
Voor de voorstelling begon vertelde één van die schreeuwende
piraten dat ze een schat op een eiland hadden begraven.
Ze hadden onder leiding van de beruchte kapitein Roodbaard
ook het zoontje van de Gouverneur gevangen genomen.
Dit jochie was voor dood achtergelaten op het eiland waar
tevens de schat begraven lag.
Ze schreeuwden nog wat lelijke verwensingen de zaal in om
vervolgens naar het piratenschip te gaan om de schat op te halen.
Het werd donker in de zaal en wij zetten ons gekregen
brilletje op.
De film begon.
Met dat brilletje op leek het of dingen vanaf het scherm de
zaal inkwamen.
Het gouverneurs zoontje bleek nog in leven te zijn.
Hij had verschillende vallen op het eiland uitgezet.
De éne na de andere piraat kwam hier in terecht.
Eén van die vallen was een mand vol postduiven die tussen de
struiken verstopt stond.
Een piraat struikelde over een draad waardoor de postduiven
die in de mand zaten in vrijheid werden gesteld.
Door het driedimensionale gebeuren leek het of de duiven de
zaal invlogen.
De piraat rees verbouwereerd weer op en werd door de duiven
ondergescheten.
Ik zeg met nadruk gescheten
want als onze duiven een zodanig dunne troep zouden produceren stonden we
gelijk bij de man met de witte jas.
Om dit effect in de zaal te versterken vielen er
gelijktijdig waterstraaltjes uit het plafond.
Het gegil dat daar op volgde gonsde door de zaal.
De makers van deze attractie hadden met deze illusie zeker
in de roos geschoten.
Nu weet je als duivenhouder dat een duif bijna nooit poept
in de lucht.
Als duiven poepen, doen ze dat in het hok of zoals wilde
duiven op de plaatsen waar ze zitten.
Maar het doorsnee publiek weet dit niet.
Neem nu de ambtenaren in Groningen.
Die denken een oplossing voor het mest probleem van wilde
duiven te hebben gevonden.
Speciale duivenvangers zullen worden ingezet om de duiven te
vangen om ze vervolgens
te… Vergassen.
Dierenbeschermingsorganisaties bemoeien zich er al mee en
komen met alternatieven.
Maar ja….. als ambtenaren iets bedacht hebben zijn ze vaak
moeilijk op andere gedachten te brengen.
Kort geleden stond er het volgende in de krant.
Stadsduiven voeren is verboden.
De Gemeente raad heeft in de vergadering ingestemd met
wijziging van de Algemene Plaatselijke Verordening van Groningen (APVG).
In de nieuwe verordening is onder meer het volgende artikel
opgenomen Artikel 2.4.20 (stads)duiven.
Het is verboden (stads)duiven of andere
overlastveroorzakende vogels te voeren of gelegenheid te bieden deze te voeren
in openbare ruimte.
Tevens zal er op verzoek van de Gemeenteraad ook actieve
handhaving van dit artikel plaatsvinden in verband met de overlast die door het
bijvoeren wordt veroorzaakt.
Als dit in Amsterdam zal plaatsvinden dan kunnen we het
beroemde liedje ’Alle duiven op de dam’ van Gert en Hermien ook in de
prullenbak gooien.
Mij zakt de broek af van deze maatregelen.
Maar ja, wie ben ik.
Ik schreeuwde als eerste reactie ook ’Getverderrie’ toen ik
tijdens de piratenfilm de waterstraaltjes op mijn kop kreeg.
Toen had ik naast natte voeten ook nog eens een nat
bovenlijf.
©
P.J. Gelderman
