We leven in een tijd van beton - en tegeltuinen. Overal verdwijnt het groen van  struik, bloem en bodembedekker. Met Berlijnse scheidingsmuren van geïmpregneerd hout toveren buurtgenoten hun tuinen om tot vestingen.  Het is een kwaal een modegril, een besmettelijke ziekte. 

Merels, mussen, en mezen en allerlei  ander vogelvolk vinden dat niet leuk. Ik ook niet. Het excuus van al die hekkenbouwers en doe –het – zelf - stratenmakers is, ’dat hun voor - en achtertuin dan  gebruiksvriendelijker wordt in onderhoud. Wat een kletskoek!

Een tijd terug vertelde mijn linker buurman op een dag dat hij onze gezamenlijke  verwilderde coniferenhaag zat was. Er moest een schutting komen. 

Alsof het afgesproken  werk was, kwam mijn rechter buurman met bouwtekeningen. Hij ging de keuken uitbouwen. 

Kort daarna was de sloop in volle gang. Tussenmuren verdwenen, de heg werd uit de grond gerukt, bezorgd volgde ik de activiteiten. Wat zouden mijn kat en duiven ervan zeggen? Hun hok kwam in een uitgestrekte onbekende tuin te staan. 

Het was een rare toestand. Als ik naar buiten liep, stond ik oog in oog met buurman ’s vrouw. Die riep dan: ‘Goedemorgen, en mooi weer hè!’ In de dagen zonder schutting groetten  we elkaar zo, vaker dan in de tien jaar daarvoor. Vooral buurman Jan bleef maar goeiedaggen.  Ieder nadeel heeft ook wel een voordeel zegt een bekend spreekwoord; toen dat coniferen-oerwoud weg was, konden wij mooi even de achterzijde van de duivenbungalow in de beits zetten.

Toen ik mijn duiven losliet, keek ik gespannen toe hoe hun reactie zou zijn. Ze trokken zich niks aan van de kale boel en draaioden zoals gebruikelijk hun rondjes en landden op hok en huis. Ze deden alsof er niks niemendal aan de hand was! Even later scharrelden ze in de tuin; daarbij kwamen ze ook op het grondgebied van de buren. Ze vielen niet van verbazing van hun pootjes. 

Dat duiven de wereld met andere ogen zien behoeft geen betoog. Ze hebben een scherpe blik, daar niet van. Maar wat zien ze precies! Dieren kijken anders! Mijn kat kijkt bijvoorbeeld geen televisie. We weten niet hoe een dierenwereld eruitziet. Wij hebben  onze ogen niet aan de zijkant van het hoofd zitten zoals de meeste vogels. Dat maakt al  een groot  verschil. 
Kortom: we moeten gissen. O ja, die eerste zaterdag dat de duiven een wedstrijd vlogen en in een tuin ‘zonder schutting’ thuiskwamen ,liepen ze gewoon binnen. 
Ook  later toen allerlei  schuttingspecialisten en bouwvakkers herrie schopten,lieten ze zich niet van de wijs brengen. 

O ja. Buurvrouw links kwam vragen of kwamen eten om zo de dagen zonder  schutting te vieren en zo kwam dat we later die week tijdens de doperwtjes, aardappels en speklapjes konden luisteren naar het tafelgebed van Buurman Eduard die  daarin iets  zei  over  Filistijnen en Muren van Jericho. En mijn zoon die niet zo bijbelvast is  wilde wel eens weten er wie of er dan  met die Filistijnen mosten voorstellen. Hij kreeg een vaag antwoord van dat die lui  nogal veel ruzie maakten met de Israelieten.
Inmiddels staat de schutting er al weer heel wat jaren. In de nieuwe keuken kokkerelt buurvrouw stamppot andijvie met gebakkken lever. Buurman Jan en schuttingbouwer Koos zijn overleden. En ook de Apenboom in buurvrouws achtertuin is flink teruggesnoeid.

De  dagen zonder schutting

Op een morgen waren heg en conifeer

Tussen onze huizen er opeens niet meer

Buren lachten en spraken met elkaar

vroegen te vaak hoe gaat het jullie daar

Nu stond ik oog in oog met buurmans vrouw

Maar wonderlijk genoeg dacht ik aan jou

Samen naar het einde van de wereld gaan

zo hadden we dat immers afgesproken

We hadden muur en schutting afgebroken

Er was niets dat ons tegen houden zou

De zon zette  haar zinnen op het land

Voor onze voeten kwam een weg tot stand

Zo werden wij een tijdje man en vrouw