Zaadjes maken soms verre reizen

gezellig samen in de ouwe plantenbak

 

Duivelsnaaigaren

Zaadjes kunnen verre reizen maken en verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Op een avond kreeg ik telefoon van een naburige duivenmelker uit Hooglanderveen. Hij hield  langeafstandsduiven maar kweekte ook Fuchsia’s en nou  had hij iets geks meegemaakt.

’Op de stengel of stam van mijn fuchsia’s groeien  vreemde plantjes. Ze hebben geen blaadjes. Er zitten allemaal draadjes met  heel kleine bloempjes omheen gestrengeld, om de fuchsia’s, bedoel ik’, zei hij.

’En wat heeft dat  in vredesnaam met  jouw duiven te maken’, onderbrak ik mijn beller.

 ’Wacht maar dat komt straks’, lachte die.

 Hij had, vervolgde hij, eerst een paar fuchsia potten met dat rare onkruid mee naar een avond van de Fuchsiavereniging genomen…. maar daar dachten de leden dat het een besmettelijke kwaal was. Als dat zo was, konden hun kostbare kampioensplanten de ziekte wellicht ook krijgen. 

Er vielen dan geen fuchsia sterren te verdienen. Je kunt met je hotel een ster verdienen en Fuchsiakwekers kunnen dat ook! Nee, die Fuchsiafanatiekelingen van zijn club maakten hem ook niet wijzer. Omdat hij  ook geabonneerd was op de Bellenbode; het Fuchsiamagazine zullen we maar zeggen, vroeg hij daar om raad

De deskundige die dat blad daarna in de arm had genomen, kwam met de verrassende mededeling dat ‘t gekke plantje dat  z’n fuchsia’s omhelsde of liever gezegd in de worggreep hield, duivelsnaaigaren of warkruid heette. Het bloemetje was een parasiet en zou zijn gastheer op den duur verstikken.

Dat duivelse naaigaren groeide voornamelijk op heide, brem en wilde tijm en was nog nooit bij potplanten gesignaleerd.

’En  ik zal je nu uitleggen wat mijn duiven  er mee te maken hebben’, zei de man uit Hooglanderveen.’ Als ik het duivenhok schoonmaak, gooi ik de mest op een hoop. Die meng ik met tuinafval en konijnenkeutels, want konijnen heb ik ook.  Door de compost die dat oplevert doe ik een zak tuinaarde. Zo krijg je dus goeie potgrond. Maar mijn duiven moeten zaadjes van dat duivelsnaaigaren hebben gegeten en  die zijn via de mest bij de fuchsia’s beland.’

‘Wat doen jouw duiven dan ergens op een grote stille heide’, vroeg ik.

‘Die deskundige had nog wat interessants’, ging   hij onverstoorbaar door,’dat duivelsnaaigaren van mij was een zeldzaamheid, want het was van een soort dat in Nederland nooit voorkwam. 

Nee, die zaadjes kwamen uit  Spanje of Zuid Frankrijk Mijn duiven hadden ze op hun thuisreis van Barcelona of Sint Vincent meegenomen.’

‘Ja, het kan raar lopen in de wereld, dan heeft dat zaad een hele afstand afgelegd,’zei ik.

 ‘Dat kan wel zijn maar het is geen reclame voor mijn duiven. Het is toch niet de bedoeling dat ze al direct na een lossing ergens op het land gaan scharrelen in plaats van regelrecht naar huis te vliegen,’ mopperde onze fuchsia – duivenman.

‘O ja, voor ik het vergeet’, bromde hij,’ dat warkruid moet ook nog geneeskrachtig zijn, volgens die plantenprofessor. 

Dat Duivelse onkruid is darmgas verdrijvend; galdrijvend, laxerend en wond reinigend. Ik hoop dat m’n duiven er wat aan gehad hebben’, besloot hij

©.c.u.

(het verhaal heb een jaar geleden, begin 2011 ook op mijn algemeen  Binnenparkweblog geplaatst; ik denk dat het hier op  mijn speciale duivenafdeling ook een plek moet hebben)