Zonder staart in Oosterhout

klik met de muis op de foto voor grotere honden.....

‘Meneer, hier loopt  al een paar dagen een duif met uw telefoonnummer.’ Een jonge vrouwenstem klinkt opgewekt uit mijn mobieltje; ene Coby uit Oosterhout.. Ik stel routine vragen: heeft U duiven, hoe ziet ‘t beest eruit, wat is het ringnummer?

Nee, ze heeft geen duiven, wel een konijn. De duif ziet er normaal gezond uit. Het nummer kent ze niet, want dan moet de vogel gevangen worden. Dat is griezelig; misschien pikken duiven je wel! Ze roept naar haar zoontje of die ‘t nummer lezen kan. 

De jongen kruipt kennelijk op handen en voeten om de rondscharrelende duif heen. Hij heeft  scherpe ogen en leest  ‘t hele nummer:2004-1803917.

Tien dagen eerder vliegt  die 917 een 4^e prijs van Pont St Maxcense. Een week later gaat ze als eerstgetekende naar Hensies. Clubgenoot Theo die de duiven aanpakt, zegt nog dat ‘t zo’n fijn duifje is. Dat vind ik ook. Ik vlieg 17 prijzen maar de 17 ontbreekt als enige. Nu zit ze in Oosterhout, maar ze moet eerst gearresteerd worden.

 ‘Een duif die vrij rondloopt, kan ik niet ophalen,’ zeg ik tegen Coby. 

Dat probleem kan opgelost worden. Ze heeft een bejaarde schoonvader op een flatje wonen. Hij kan duiven vangen. Die heeft z’n hele leven postduiven gehad. Later op de dag belt de  schoonpapa. Hij zegt:’Sorry, maar uw duif heeft geen staart meer. Mijn schoondochter heeft niet goed gekeken. Het is een mooi duifje. Ik heb hem in een kleine tortelkooi gezet.’

  

De volgende morgen kan ik de 17 voor 11 uur halen. Om kwart over acht rijd ik richting Brabant. Zon en nevelige verten, een prachtige morgen met een ongelooflijk lange file op de andere rijbaan, maar naar het Zuiden is alles vrij.
Tijdens een autorit heb je tijd om te piekeren en over de vragen des levens na te denken: een duif zonder staart is natuurlijk gehandicapt. Zo'n beest heeft dat ding niet voor niks. Waarschijnlijk heeft een vogel de staart nodig om de daling in te zetten of om richting aan te geven. Ik ken een duivenmelker die heeft twee honden zonder staart. Dat is zielig, niet dat ik hem ken, maar zijn hondjes kunnen niet zorgeloos kwispelen.  Bij een duif groeit de staart weer aan; bij de blafviervoeters van Marinus gebeurt dat zeker niet.

Bij een benzinestation in Oosterhout koop ik een bosje bloemen en vraag naar de Regentendam. 

Die is in Noord, zegt de pompman. Het adres is gauw gevonden. De bloemen worden verruild voor een kop koffie met cake. De duif is een tikkeltje mager maar dat mag de pret niet drukken. 

Tijdens de terugrit maakt bij Meerkerk een koppel duiven een korte draai en vliegt met mij mee: snelwegduiven! 

Die zijn ongetwijfeld van Theo, hij lapt iedere dag. Als ze bij het verkeersplein Oudenrijn maar niet richting Arnhem - Oberhausen gaan, want dan is hun baas eerder thuis. Om goed elf uur zit de zeventien  weer op een schabbetje van ‘t jongen hok. 

Ze kijkt wat ongemakkelijk om zich heen, alsof ze zich er voor schaamt een beetje in haar blote kont te zitten.

C.U