Stront aan de knikker

Het wc-papier  verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dat baart me zorgen;geen gelukkige beeldspraak oké!  Zelf ben ik geen grootverbruiker en het is ook niet zo dat hier regelmatig open huis is voor schijtlustigen. Het is vervelend. Ik kan er moeilijk de hand op leggen.

Bij de Lidll betrekken we  meestal een 12-rols- pak. Dat zijn dikke zachte rollen. Af en toe is het in no time op, in een poep en een zucht weg kun je zeggen. Je vraagt je af waarom! 

Op mijn toilet hangen ingelijste gedichten met mijn signatuur, maar een connectie met die lege closetrollen, zie ik niet.Er hangt een Delftsblauwbord van een van mijn vele duiventriomfen, maar dat zal een overmatige stoelgang toch niet in de hand werken

Goed, ik heb kleinkinderen die  soms een hele rol in een keer doortrekken. Maar van die jeugdzonde zijn ze na wat corrigerende billenkoek direct genezen, als een  moraliserend woordje al  geen effect heeft. En de reserverollen zet ik nu uit voorzorg ook hoog in de vensterbank van het wc-raampje.

Na wat denk- en speurwerk zijn de stukjes in de wc- tissue- puzzel  toch op hun plek. We hebben drie hoofdschuldigen.

Daar is allereerst mevrouw Belinda Wandelaar, mijn schoonmaakhulp 2x per week. Zij heeft smetvrees. Wanneer zij moet, bekleedt ze vooraf de bril met toiletpapier. Dan pas gaat ze zitten. Zoiets kost relatief veel afveegmateriaal. Zij is papierverspilster numero uno.

 Als tweede hebben vervolgens Sara, een oud-leerlinge van me. Zij is een beetje geschift en verkeert  bovendien structureel in geldnood ,leent links en rechts alles wat los en vast zit; ook mijn poeppapier waarschijnlijk. Ze moet altijd als ze op visite komt en zegt dan;’Wil jij ook, dan trek ik niet door dat spaart water en is beter voor ’t milieu!’

Tenslotte hebben we  Dirk, een duivenmelker. Hij is  bovendien net als ik lid van de Damclub ’Steen voor Steen’ en  komt op maandag- of vrijdagmorgen een potje tegen mij spelen, drinkt sloten koffie met stroopwafels ,ook van de Lidll, en heeft een overactieve stoelgang.

Hem  zei ik  bij een patstelling dat ik dankzij mijn Kleinkids een rioolontstoppingsbedrijf had moeten laten voorrijden en hoe ik mijn hulp en mijn  ex-leerlinge verdacht van oneigenlijk wc-papier- gebruik.

Hij lachte wat en zei argeloos laconiek dat het allemaal nogal logisch was. 

Hij, Dirk, legde eerst altijd een bodempje schijtpapier in de pot voor hij kakte, dat had als voordeel dat je dan geen remsporen kreeg. En dat was toch heel netjes. 

Kortom: Ik moest me maar niet zo druk maken. Een paar euro minder of meer maakte niet veel uit. ‘Jij bent tenslotte toch de rijkste man van onze Dam- en duivenclub’, zei hij.

c.u.