De Troef en de Thea

De Jozef

Met Jan ging ik op een vriesdroge dag in januari duiven kopen. Dat wil zeggen: hij wilde zijn fondploeg versterken en vroeg of ik meeging. 

In z'n snelle BMW op weg naar een plaatsje bij de Belgische grens bladerde ik wat in de verkooplijst. Het zag er allemaal indrukwekkend uit; alles was familie van elkaar; elke vogel stamde af van een fameuze Barcelona winnaar.

De duiven hadden prachtige namen gekregen. Er stond ook een Robin op de lijst. Die naam had ik mijn dochter bij haar geboorte gegeven. Die duif kocht ik , dat stond vast. Weliswaar was de Fond-Robin een jonge doffer, maar dat mocht de pret niet drukken.

De veiling werd gehouden in zaal Romantica; ook dat beloofde veel. Ik zei Jan, dat ik een duif wilde kopen, maar dat ik  geen plek had.

‘Die kan in mijn kweekren,’ reageerde hij,’ dan delen we de jongen.’

‘Je gaat niet goed’, riep ik, toen hij opeens België binnenreed.

Dat zag ik verkeerd, meende hij: je kon beter via België en dan reed je even later met een bocht Nederland weer in,  dat was korter.

‘Als mijn duiven ook zo redeneren, zie ik ze nooit meer op de uitslag,’ zei ik.

Even later parkeerden we voor het café met de erotische naam. We kochten een koperskaart, dronken koffie en gingen duiven bezichtigen. We namen ze in de hand, schouwden in duivenogen, klapten vleugels open en keken elkaar veelzeggend aan. Onze voorkeur ging uit naar jonge duiven. Er was een Thea bij.

‘ Die zal ik voor jou kopen Jan,’ zei ik, ‘ dat zal jouw Thea leuk vinden, als je met een Thea thuiskomt.’

Jan schudde zijn hoofd; hij zag een jonge duivin met aan weerskanten elf pennen. Ze heette het Bolletje. Dat moest een goeie zijn.

Ik ontdekte een duifje dat net als de zanger David Bowie twee verschillende kleuren ogen had. Volgens een melker uit Zuidlaren, die zich ermee bemoeide, kwam zoiets door zeer nauwe inteelt.

Overal tussen de kooitjes speelden aspirantkopers een beetje toneel en iedereen deed alsof hij verstand van duiven had.

Vervolgens begon een stevige man met snor en baardje aan de veiling. Hij hield een korte toespraak, vertelde dat de eigenaar wegens verhuizing tot verkoop gedwongen werd en somde telkens in rap tempo de kwaliteiten van de duiven op. Hij gunde zijn gehoor nauwelijks tijd om van bewondering en verbazing bij te komen.

De eerste duiven gingen  voor ongeveer vijfhonderd gulden. Daarna kwam een snel bod van een paar duizend gulden. Wat er precies gaande was , begreep ik niet, misschien stak iemand achterin de zaal volle handen omhoog! De dikke man feliciteerde de gelukkige koper!

De jonge duiven werden ingezet voor vijftig gulden. Jan kocht het Bolletje en mocht ook de gelukwensen in ontvangst nemen.

Toen ik  voor minder dan tweehonderd de Robin en de Thea  binnenhaalde, kon er geen vriendelijk woord af! Het was toch niet niks: die duifjes waren immers familie van die wonderbaarlijke Barcelona vlieger. Ik had de smaak te pakken . 

De Troef kwam onder de hamer en bleef steken op vijfenzeventig. Die is mijn, dacht ik, maar er kwam niemand om het verkoopbriefje te laten tekenen.

Een Maria

Na afloop zat de duif nog moederziel alleen  in z'n kooi. Ik ging verhaal halen en mocht de jonge doffer alsnog meenemen. 

Achter op de stamkaart had de eigenaar geschreven: ‘Dit wordt een extra!’Tevreden reden we, toch weer via  België,  naar huis. 

De duiven vonden onderdak in Jans kweekstationnetje. De jongen die we eruit kweekten, waren kennelijk zonder kompas geboren, want ze verdwaalden bijna allemaal, op een enkele 'extra' na. Daarvan kunnen er ook nog wel verre achter-achterkleinkinderen op mijn hokken en hokjes rondhangen. 
Ook die gaf ik vanzelfsprekend klinkende namen zoals Jozef, David, Maria en Tatjana. Het maakte niet uit Dat was maar net wat me op een zeker moment door het hoofd spookte.

Om kort te gaan Jan had geen zin om nog langer zulke duiven kost en inwoning te verschaffen. In het najaar verhuisden de duiven daarom naar mijn hok.  
Voor ik ze in mijn nieuwe kweekren losliet, gaf ik ze een naamringetje. Daarbij ontsnapte de Troef. Als een speer vertrok hij richting Brabant. 

Een paar dagen geleden vloog de Thea over mijn hoofd toen ik de deur op een kier opende. Ik had haar net gekoppeld aan een moddervette jonge doffer. Misschien stond dat haar niet aan. Weg Thea, en de Troef had me ook al geen spelwinst opgeleverd.

©c.u.