Een Kroningsvlucht

Dinsdag 26 februari; de laatste sneeuwresten zijn weg. Het is een grauwe dag. Toch werpen de abdicatie van Beatrix en de kroning van Willem Alexander hun schaduwen vooruit. Het wordt tijd dat ik daar wat aan doe en mij aansluit bij de actualiteit.

Om te beginnen kan ik al mijn jonge duiven dit jaar best eens vorstelijke namen geven. Geen Bersani, Silvio, Monti of Grillo, hoewel die ook avontuurlijk en spannend klinken.

Er wordt de komende maanden in mijn til  weliswaar een hele nieuwe duivengeneratie geboren, maar we hebben een groot Koninklijk Huis en voorlopig kan ik bij die naamgeving uit de voeten echter er kleven wel wat bezwaren aan.

Bij de Jonge 64 en de Beerda 58 heb ik twee grote jongen lopen. Die doop ik dus Willem Alexander en Maxima. Ze zijn een kleine maand geleden geboren toen het nog knap vroor, het zijn de 179 en de 180, twee lichtkrasjes. Willen Alexander is vanzelfsprekend een hele snavel vol voor een duif maar die naam  mag ik wel afkorten tot W.A., denk ik.

Dan is er nog een kleine moeilijkheid. We weten nog niet wie het jongentje of het meisje is. Een doffer, of duiver zoals  ze in Vlaanderen zeggen, draagt geen piemel, althans voor het blote oog niet zichtbaar. Wie moet dus Maxima worden!

Nu is ’t wel zo dat een van de jonge puberduifjes begint te blazen en sissen als je met je hand bij het nest komt. Het diertje slaat dan met zijn korte vleugelstompjes en tracht je vingers aan gort te pikken. Die agressieveling is dan vaak het mannetje. Maar zeker ben je ook weer niet want je hebt bazige duivendames met de broek aan.

In het nestflatje boven W.A. en zijn vriendin hebben bij de Rode Belg uit Kruisberg en de steenrode Rini twee dagen terug  2 baby’s het levenslicht gezien. Die zijn nog kaal, lelijk en blind en wat er van hen worden gaat, is nog volkomen duister. Ik ga ze hoe dan ook Maurits en Laurentien noemen. Dat zijn mooie namen, daar kun je mee voor de dag komen.

Welke kleur ze krijgen is  onvoorspelbaar en een verrassing. Vorig jaar gaven Rossige Rini van Gert en haar echtgenoot haast alle kleuren van de regenboog; donkerkras- en blauwbont, vaal en steenrood. Twee zijn er later verdwaald, twee kregen tegen een kleine vergoeding een ander kosthuis. Met jonge duiven gebeurt er van alles; ze raken de weg kwijt of beter gezegd ze vliegen van huis weg, botsen tegen obstakels of maken onaangenaam kennis met een kat of een roofvogel.

Wat dat aangaat is er een gerede kans dat mijn koninklijke familie op een enkeling na  aan het eind van het jaar uitgeroeid zal zijn: Constantijn gegrepen of geslagen door een slechtvalk, W.A. tegen een weideafrastering gevlogen,  Mabel , Margriet en Mr Pieter naar een Centraal hok of Opvang voor Gedesoriënteerde duiven gebracht, Amalia, Alexia en Ariane door de kat van de achterbuurvrouw gepakt! Zielig toch! Je moet er niet aan denken.

Wellicht is toch wijzer als ik bij mijn jonge garde van  2013  niet de Koninklijke Familie betrek en opteer voor die figuren uit Italië die kunnen beter tegen een stootje.

Ok; alle gekheid op een duivenstokje, ik ben  wel van mening dat er tijdens  het komende Oranjefeest iets passends met  of door onze gevleugelde koerende vriendjes gedaan dient te worden. Wat te denken van een  Nationale Kroningsvlucht vanuit Bergerac, Perigueux of Angerville respectievelijk voor oude en jonge duiven. Dat zijn lossingsplaatsen met klinkende namen. 

Akkoord, ze gaan bij sommige  broddelende duivenmelkers wat lastig van de tong. Ons oudste clublid spreekt steevast van Belgerak….en waag het niet hem te verbeteren. En de jongste in de vereniging ligt ook in de knoop met Angerville.

Goed; een Kroningsvlucht, ooit kenden wij in de duivenwereld een Koningspoule bij het gokken. Dus waarom niet! En mocht onze Nationale Postduiven Organisatie na die Olympiadevluchten uit Berlijn en Londen even geen zin of goesting hebben, dan kan zij op 30 april  misschien een massale duivenlossing op de Dam regelen wanneer zoiets tenminste niet op hevig verzet stuit. Immers Amsterdammers hebben daar al dakloze zwerfduiven genoeg.

©c.u.