Heerlijk die geur

De man van Anna kwam wat duiven halen. Die lustte hij graag. De voordeurbel ging. Er stond  dus een forse pluizige man in spijker outfit op de stoep. Hij had twee poezenmandjes bij zich. Een van plastic en een van riet. Daar mochten ze in. Ik kreeg een  stevige hand. ‘U weet de weg’, zei hij toen ik hem voorging door de gang en keuken naar het duifdomein. 

In het fietsenhok werden de vogels overgepakt. De Bonte 17, de Nul-nul-1, de Rooie 162. De blauwe Appie  en de Witpen van Kees. Ze stribbelden tegen; een kattenmand is toch maar een vernederende en dubieuze plek. De  jonge Blauwe van Helmich wrong zich los en koos via de openstaande deur het zonnige luchtruim. Laat jij ze ook maar niet ontsnappen’, zei ik tegen Anna's echtgenoot..

We liepen naar mijn duivenhokken. Die wilde hij nog wel even zien. Het was een vertrouwd gezicht, vond hij. Zijn vader had vroeger thuis duiven en die aten ze soms als het er teveel werden en dat was altijd smullen geblazen. 

Ik deed de deur van de grote duivenkooi open en wees: daar zitten er nu veertien. Hij snoof: heerlijk die lucht. Die deed hem denken aan vroeger. Ook bij het kleinere hok waar de duivenvrouwtjes zaten, snuffelde hij en genoot van de duivengeur. Ik vond het wat overdreven.

Als  mijn duivenmakker Gerard zijn neus in mijn duivenbungalowtje stak bromde die steevast: bah ik ruik muizen en niet zo’n klein beetje ook en wanneer onze club voorzitter Jan H. bij mij op hokbezoek kwam keek hij bedenkelijk en zei dan:’ het is vochtig en ‘t stinkt hier vreselijk en hoe kan het toch dat jouw duiven er nog zo gezond uitzien….ik snap het niet.’

Na de rondleiding liet ik Anna’s levensgezel weer uit nadat ik hem nog een plaatsvervanger had gegeven voor de vluchteling die nog altijd door de buurt zwierde. 

Hij kneep bij ‘wijze van afscheid mijn hand haast fijn en ik zei:’ Ik hoor het wel als je het overleeft.’ ‘Reken maar’,  zei hij;‘duiven zijn heerlijk.’

©c.u.

De Tentoonstelling

UIT HET DUIVENLEVEN GEGREPEN

een verhaal van Paul Gelderman

Nep duivenmelkers in actie

Toen ik in 1998 met pensioen ging werd  feestelijk afscheid van mij genomen.  De happening vond plaats in cafee Terminal. Een toepasselijke naam mag je wel zeggen.
Er waren veel collega's en oudleerlingen.  Ik kreeg heel wat toespraakjes en gedichtjes te horen, er werden liedjes gezongen
En dan had je daar mijn collega's van Tekenen en gymnastiek die het wel leuk leek om een  toneelstukje op te voeren en een smartlap te zingen over mijn activiteiten als duivenmelker.
Tot mijn verbazing hadden ze een duivenmandje en een echte duivenklok op de kop weten te tikken en het geheel werd opgesierd met een tortelduif, kortom dikke pret.
En ik liet het allemaal maar over mij heenkomen en luisterde aandachtig

Wilfried de tekendocent in zijn glansrol

De gymnastieleraar als duivenhenkie

Mannen met bekers en bloemen

Mannen( en soms een enkele vrouw) met bekers,borden, diploma's en bloemen even  kwamen ze voor het voetlicht, trots en blij. Maar lang zullen ze er niet stil bij  hebben kunnen staan.
Een tijdelijk hoogtepunt De bloemen verwelken. Van de borden kun je niet eten en het diploma ligt ergens in een la. De trofee wordt niet meer afgestoft alleen de herinnering blijft

Hoe krijg je   al die kampioenen  samen goed op de foto...dat is vaak passen en meten

Soms lijkt het wel een Sinterklaasavond en wat zit er dan in zo'n pakje

Ankeveen 2005!!!

Daar staan ze dan de generalen met helemaal links de Opperbevelhebber

Vol aandacht bij de huldiging?

Hoe uitbundig kun je zijn

Riante Duivenwoningen in de Regio

Kampert Westelaken Garderen en achtereenvolgens Hartog Laren Faes Baarn Kieft Putten Grift Soest Voskuilen Amersfoot

Van Putten in Putten

Duiven en hun huizen in Midden Nederland

Bovenste foto hok  Boender en daaronder zwartwit Koetsier Voorhuizen

Hok Simon Voorthuizen

Ton Maassen Amersfoort

Wolfsen Soest

Henk de Bree Soest

Het torennest van Gerard

7/8 nov 2013 Hoog en droog

9 november al weer een stukje hoger

Huisvesting van duiven in Gooi & Eemland en verder

Bollebakker Laren

Doppenberg Nijkerk

Krijsman Gorkum

Soms is er weinig ruimte ( Blankenstijn Amersfoort)

Bij Pouw in Leusden

Duivenhokken in Gooi en Eemland

Van Rhenen Amersfoort

Van Dijk Soest

Munstege Nijkerkerveen

Doppenberg Voorthuizen

Een Explicateur in de Duivenwereld

Samen in het donker; dat is intiem en romantisch, ook voor duivenmelkers als ze een filmavond met Cees Donker bijwonen.

Deze winter komt hij eindelijk weer eens in ons clubgebouw. Clubgenoot Jan vroeg een jaar terug het bestuur er al om. Het kwam er niet van. Bij de goedkeuring van de notulen op de voorjaarsvergadering stelde hij vragen. Nu staat het op de agenda! Over niet al te lange tijd komt die smakelijke vertelman uit het Zuiden.

Cees Donker dat betekent in rokerige halfdonkere zaaltjes  met een zoemende projector, duivenfilms kijken, maar vooral luisteren naar de  babbel, waarin steevast  die vertrouwde grappen opduiken en herinnerd wordt aan Marietje die thuis zit en  het niet  graag heeft dat haar Filmer  zo vaak van huis is.

Zulke duivenfilms gaan over vluchten van Duffel tot Barcelona, met beelden van lossingen, aankomst van prijsduiven, gesprekken met  geweldige  kersverse kampioenen die natuurlijk de wijsheid in pacht hebben. Die films vormen de helft van de voorstelling. Het gaat vooral om de boeiende wijze waarop onze filmman ondertitelt.

Cees bespreekt eerst de avond, zegt wat hij in de aanbieding heeft, geeft de melkers het idee, dat ze ‘t program mee helpen samenstellen.

Ondertussen zijn de kwinkslagen niet van de lucht.  Er wordt  verzocht tijdens de voorstelling niet te  roken  aangezien anders het witte doek  achter dichte mist  verdwijnt. Zo’n avond samen in het donker verveelt nooit.

Cees eindigt altijd met een vroege lossing op een landweg ergens in België of Frankrijk als de zon net op is. De duiven vertrekken bij het mooiste morgenrood dat je je maar denken kunt begeleid met muziek van Ennio Morricone uit de film Once upon a time in the West van Sergio Leone met filmkanjers als Henry Fonda, Claudia Cardinale en Charles Bronson.

Op die morgenlossing met die muziek zit je te wachten.  Die horen bij ’t slot van een Donker-avond.

De eerste keer dat ik zo’n avond meemaakte was in de 80-er jaren. Ik was als duivenmelker nog niet droog achter de oren. Er draaiden toen alleen films zonder geluid. De laatste keer dat ik Cees aan het werk zag werd er ook vanaf het witte scherm gepraat. Dat is anders. Je kunt er minder bij fantaseren en wegdromen.

De geluidsfilm en Cees bijten elkaar kun je zeggen. Donker hoort eigenlijk bij de Stomme film. Hij is misschien een laatste vertegenwoordiger van ‘t ras van de Explicateurs; de vertellers uit de stille tijd. Die waren toen even beroemd als DJ ’s en Presentatoren van Radio en TV nu. Bioscopen probeerden goeie explicateurs bij elkaar weg te kopen.

 De persoon, die dus stomme films tot een succes maakte, heette de explicateur. Hij  was de man, die de avond van commentaar en gesproken tekst voorzag. Hij was degene die een film maakte of in sommige gevallen liet floppen. 

In Amsterdam werkte een heel bekende explicateur. Dat was Nabarro. Misschien wel populairder dan de filmsterren zelf. Maar de bekendste en zeer geroemde explicateur was Redé uit Rotterdam. Ook toen was er rivaliteit tussen die twee steden; zoals nu met Ajax en Feyenoord. 

Bij ons in de vereniging vind je ook van die fanatieke  aanhangers van  een van die  voetbalgiganten. Jan is een van hen. Hij kan zich vreselijk opwinden over een gemiste kans of strafschop en vaak heeft hij  het met diep ontzag over enorme transferprijzen

Onze duivenfilm - filmer Cees Donker zou in het begin van de vorige eeuw beslist een succesvolle explicateur hebben kunnen zijn. ©c.u.

C.D. stopte een paar jaar terug dus uiteindelijk defintief met zijn film-duiven-avonden. jammer maar aan alles komt tenslotte een eind. Omdat veel melkers zijn kwinkslagen en gemoedelijke verhalen  toch missen; hier nog maar eens dit stukje dat eerder verscheen in het NP Orgaan een oud en vertrouwd duivenblad dat inmiddels ook van het duiventoneel verdween