Slakken in Limoges.

Duivenmelkers hebben aan buitenstaanders veel uit te leggen. Vaak vindt men dat je een rare liefhebberij hebt.

’ Vliegen die duiven eerst naar Frankrijk  of  breng je ze daar zelf heen.’ Zo zit er af en toe  een ex- collega van school te jennen.
Domme vragen waarop een deskundige postduivenliefhebber het antwoord liever schuldig blijft

In ons clubgebouw bieden we onderdak aan een Bridgeclub. Dat is tenminste een vrijetijdsbesteding waar je mee voor de dag kunt komen. Zeg tegen je collega’s op de schoolwerkvloer: ’Ik speel bridge’, en je krijgt beslist geen lullige opmerkingen.

In onze vereniging kennen we iemand die naast  het spel  met zijn duiven  nog  golft en tennist. Hobby’s waar niks mis mee is. Er zijn gekkere vrijetijdsbestedingen.

Enige tijd geleden speelde de fondclub  in september Limoges. Vanwege het ongunstige weer waren de duiven tot de zondag blijven staan en ‘s maandag had ik mijn kop niet bij de les. Weliswaar lette een buurman  op de thuisvliegers maar je zit toch in spanning. 

Tijdens de ochtend pauze belde ik duivenbuurman Cobus. Die had weinig positiefs te melden. Overal waren al duiven gevallen, zelfs in het donker van de late nacht, maar de uithamduiven lieten het afweten.
'Jij hebt trage duiven', zei hij,' je voert met een te grote hand, daar worden ze vadsig en lui van.''
 'Voor zo'n lange afstand hebben ze veel brandstof nodig', reageerde ik, ze hebben nog pinda's gehad en schapenvet ook!'

Een koffiedrinkende schoolcollega die kennelijk  iets van het telefoontje had opgevangen, vroeg:’ Hoe is het met je duiven en geef jij je duiven  pinda's! Zijn ze ongepeld of lusten ze ook borrelnootjes ? ’

‘Die zitten in Limoges’, zei ik kortaf. Ik had weinig zin in een babbel met Bert Bedelman, de docent economie.

 ‘Dat is toevallig, mijn slakken hangen ergens in Limoges,’ ging hij verder.

’Wat moeten ze daar?’was mijn reactie.

Van Bedelman kon je alles verwachten."Borrelnootjes" Verbaasd was ik niet. Het was een gekke vent. Thuis brouwde hij zijn eigen bier en nu had hij een gat in de markt ontdekt en kweekte slakken die hij voor veel geld als delicatesse aan hotels verkocht. Het was een makkelijke bijverdienste. De slakken vergden weinig onderhoud.

‘Wat doen die slakken van jou in Zuid Frankrijk,’ bromde ik.

‘Nou kijk, Uitham, dat zal ik je vertellen. Ze overwinteren. Slakken houden een winterslaap en in Leusden vriezen ze dood. Daarom hangen ze in zakken aan de hanenbalken van het boerderijtje dat mijn broer in Limoges heeft  opgeknapt’

‘Wat voor soort slakken kweek je, Bedelman. Zijn het naaktslakken?’

‘Nee, Wijnbergslakken.’

                          

 Ik haalde de schouders op en nam een slok koffie. Hij hield van een  glas wijn. Ik geloofde er geen barst van. Die  Bert met z’n  slakkenhobby was de grootste treiterkop van de school.  

In z’n les joeg hij de meisjes op stang door de jongens voor te rekenen dat ze  beter niet konden trouwen aangezien het economisch voordeliger was een vaatwasmachine te kopen.

‘Waarom vliegen je duiven naar huis. Frankrijk is toch veel leuker. Als ik duif was,bleef ik weg,’begon Bert weer. Hij was nog niet met mij klaar.

’Ze vinden het plezierig om lang en hard te vliegen en thuis liggen  hun vrouwtjes in de broedschotel te wachten.’verklaarde ik.

‘Leuk? Dat geloof je toch zelf niet. Ze moesten jou bij je vriendin weghalen en ergens in het grensgebied van Duitsland ‘s nacht uit de auto gooien. Dat zou jij fijn vinden, maak dat de kat wijs.’

Ik zei dat duiven geen mensen waren. Hij nam een slok van zijn koffie, keek naar een mooie jonge lerares aan het eind van de lerarenstamtafel.

’Mogen die duiven zelf weten met wie ze verkering willen’, informeerde hij peinzend.

‘Nee,’zei ik,’dat regel ik

Zijn mond viel open:’En als ze een ander duifje willen?’

‘Ze hebben niks te willen. Hoe gaat  eigenlijk  de voortplanting van je slakken?’

Die vraag gaf onze koffiebabbel een andere wending.

 ‘Je wilt weten hoe m’n  slakken het doen,’lachte hij.’Kijk dat zal ik je eens haarfijn uitleggen.

Dat gaat in de eerste plaats erg langzaam en het is nogal glibberig. Zoals je weet beweegt de slak zich voort in zijn eigen slijmbed.’

Dat wist ik niet. Ik had er tenminste nooit bij stilgestaan, gelukkig redde de bel mij van  meer onsmakelijke details. We mochten weer voor schoolmeester spelen en moesten weer lesgeven.

Toen ik na school thuiskam, kon ik constateren dat mijn duiven met een slakkengangetje de weg van Limoges aflegden.Twee van  de vijf waren terug. Twee volgden een week later en een liet  zijn snavel nooit meer zien.

©c.u.