Heerlijk die geur

De man van Anna kwam wat duiven halen. Die lustte hij graag. De voordeurbel ging. Er stond  dus een forse pluizige man in spijker outfit op de stoep. Hij had twee poezenmandjes bij zich. Een van plastic en een van riet. Daar mochten ze in. Ik kreeg een  stevige hand. ‘U weet de weg’, zei hij toen ik hem voorging door de gang en keuken naar het duifdomein. 

In het fietsenhok werden de vogels overgepakt. De Bonte 17, de Nul-nul-1, de Rooie 162. De blauwe Appie  en de Witpen van Kees. Ze stribbelden tegen; een kattenmand is toch maar een vernederende en dubieuze plek. De  jonge Blauwe van Helmich wrong zich los en koos via de openstaande deur het zonnige luchtruim. Laat jij ze ook maar niet ontsnappen’, zei ik tegen Anna's echtgenoot..

We liepen naar mijn duivenhokken. Die wilde hij nog wel even zien. Het was een vertrouwd gezicht, vond hij. Zijn vader had vroeger thuis duiven en die aten ze soms als het er teveel werden en dat was altijd smullen geblazen. 

Ik deed de deur van de grote duivenkooi open en wees: daar zitten er nu veertien. Hij snoof: heerlijk die lucht. Die deed hem denken aan vroeger. Ook bij het kleinere hok waar de duivenvrouwtjes zaten, snuffelde hij en genoot van de duivengeur. Ik vond het wat overdreven.

Als  mijn duivenmakker Gerard zijn neus in mijn duivenbungalowtje stak bromde die steevast: bah ik ruik muizen en niet zo’n klein beetje ook en wanneer onze club voorzitter Jan H. bij mij op hokbezoek kwam keek hij bedenkelijk en zei dan:’ het is vochtig en ‘t stinkt hier vreselijk en hoe kan het toch dat jouw duiven er nog zo gezond uitzien….ik snap het niet.’

Na de rondleiding liet ik Anna’s levensgezel weer uit nadat ik hem nog een plaatsvervanger had gegeven voor de vluchteling die nog altijd door de buurt zwierde. 

Hij kneep bij ‘wijze van afscheid mijn hand haast fijn en ik zei:’ Ik hoor het wel als je het overleeft.’ ‘Reken maar’,  zei hij;‘duiven zijn heerlijk.’

©c.u.

De Tentoonstelling

UIT HET DUIVENLEVEN GEGREPEN

een verhaal van Paul Gelderman

Nep duivenmelkers in actie

Toen ik in 1998 met pensioen ging werd  feestelijk afscheid van mij genomen.  De happening vond plaats in cafee Terminal. Een toepasselijke naam mag je wel zeggen.
Er waren veel collega's en oudleerlingen.  Ik kreeg heel wat toespraakjes en gedichtjes te horen, er werden liedjes gezongen
En dan had je daar mijn collega's van Tekenen en gymnastiek die het wel leuk leek om een  toneelstukje op te voeren en een smartlap te zingen over mijn activiteiten als duivenmelker.
Tot mijn verbazing hadden ze een duivenmandje en een echte duivenklok op de kop weten te tikken en het geheel werd opgesierd met een tortelduif, kortom dikke pret.
En ik liet het allemaal maar over mij heenkomen en luisterde aandachtig

Wilfried de tekendocent in zijn glansrol

De gymnastieleraar als duivenhenkie

Mannen met bekers en bloemen

Mannen( en soms een enkele vrouw) met bekers,borden, diploma's en bloemen even  kwamen ze voor het voetlicht, trots en blij. Maar lang zullen ze er niet stil bij  hebben kunnen staan.
Een tijdelijk hoogtepunt De bloemen verwelken. Van de borden kun je niet eten en het diploma ligt ergens in een la. De trofee wordt niet meer afgestoft alleen de herinnering blijft

Hoe krijg je   al die kampioenen  samen goed op de foto...dat is vaak passen en meten

Soms lijkt het wel een Sinterklaasavond en wat zit er dan in zo'n pakje

Ankeveen 2005!!!

Daar staan ze dan de generalen met helemaal links de Opperbevelhebber

Vol aandacht bij de huldiging?

Hoe uitbundig kun je zijn

Riante Duivenwoningen in de Regio

Kampert Westelaken Garderen en achtereenvolgens Hartog Laren Faes Baarn Kieft Putten Grift Soest Voskuilen Amersfoot

Van Putten in Putten

Duiven en hun huizen in Midden Nederland

Bovenste foto hok  Boender en daaronder zwartwit Koetsier Voorhuizen

Hok Simon Voorthuizen

Ton Maassen Amersfoort

Wolfsen Soest

Henk de Bree Soest

Het torennest van Gerard

7/8 nov 2013 Hoog en droog

9 november al weer een stukje hoger

Huisvesting van duiven in Gooi & Eemland en verder

Bollebakker Laren

Doppenberg Nijkerk

Krijsman Gorkum

Soms is er weinig ruimte ( Blankenstijn Amersfoort)

Bij Pouw in Leusden

Duivenhokken in Gooi en Eemland

Van Rhenen Amersfoort

Van Dijk Soest

Munstege Nijkerkerveen

Doppenberg Voorthuizen

Een Explicateur in de Duivenwereld

Samen in het donker; dat is intiem en romantisch, ook voor duivenmelkers als ze een filmavond met Cees Donker bijwonen.

Deze winter komt hij eindelijk weer eens in ons clubgebouw. Clubgenoot Jan vroeg een jaar terug het bestuur er al om. Het kwam er niet van. Bij de goedkeuring van de notulen op de voorjaarsvergadering stelde hij vragen. Nu staat het op de agenda! Over niet al te lange tijd komt die smakelijke vertelman uit het Zuiden.

Cees Donker dat betekent in rokerige halfdonkere zaaltjes  met een zoemende projector, duivenfilms kijken, maar vooral luisteren naar de  babbel, waarin steevast  die vertrouwde grappen opduiken en herinnerd wordt aan Marietje die thuis zit en  het niet  graag heeft dat haar Filmer  zo vaak van huis is.

Zulke duivenfilms gaan over vluchten van Duffel tot Barcelona, met beelden van lossingen, aankomst van prijsduiven, gesprekken met  geweldige  kersverse kampioenen die natuurlijk de wijsheid in pacht hebben. Die films vormen de helft van de voorstelling. Het gaat vooral om de boeiende wijze waarop onze filmman ondertitelt.

Cees bespreekt eerst de avond, zegt wat hij in de aanbieding heeft, geeft de melkers het idee, dat ze ‘t program mee helpen samenstellen.

Ondertussen zijn de kwinkslagen niet van de lucht.  Er wordt  verzocht tijdens de voorstelling niet te  roken  aangezien anders het witte doek  achter dichte mist  verdwijnt. Zo’n avond samen in het donker verveelt nooit.

Cees eindigt altijd met een vroege lossing op een landweg ergens in België of Frankrijk als de zon net op is. De duiven vertrekken bij het mooiste morgenrood dat je je maar denken kunt begeleid met muziek van Ennio Morricone uit de film Once upon a time in the West van Sergio Leone met filmkanjers als Henry Fonda, Claudia Cardinale en Charles Bronson.

Op die morgenlossing met die muziek zit je te wachten.  Die horen bij ’t slot van een Donker-avond.

De eerste keer dat ik zo’n avond meemaakte was in de 80-er jaren. Ik was als duivenmelker nog niet droog achter de oren. Er draaiden toen alleen films zonder geluid. De laatste keer dat ik Cees aan het werk zag werd er ook vanaf het witte scherm gepraat. Dat is anders. Je kunt er minder bij fantaseren en wegdromen.

De geluidsfilm en Cees bijten elkaar kun je zeggen. Donker hoort eigenlijk bij de Stomme film. Hij is misschien een laatste vertegenwoordiger van ‘t ras van de Explicateurs; de vertellers uit de stille tijd. Die waren toen even beroemd als DJ ’s en Presentatoren van Radio en TV nu. Bioscopen probeerden goeie explicateurs bij elkaar weg te kopen.

 De persoon, die dus stomme films tot een succes maakte, heette de explicateur. Hij  was de man, die de avond van commentaar en gesproken tekst voorzag. Hij was degene die een film maakte of in sommige gevallen liet floppen. 

In Amsterdam werkte een heel bekende explicateur. Dat was Nabarro. Misschien wel populairder dan de filmsterren zelf. Maar de bekendste en zeer geroemde explicateur was Redé uit Rotterdam. Ook toen was er rivaliteit tussen die twee steden; zoals nu met Ajax en Feyenoord. 

Bij ons in de vereniging vind je ook van die fanatieke  aanhangers van  een van die  voetbalgiganten. Jan is een van hen. Hij kan zich vreselijk opwinden over een gemiste kans of strafschop en vaak heeft hij  het met diep ontzag over enorme transferprijzen

Onze duivenfilm - filmer Cees Donker zou in het begin van de vorige eeuw beslist een succesvolle explicateur hebben kunnen zijn. ©c.u.

C.D. stopte een paar jaar terug dus uiteindelijk defintief met zijn film-duiven-avonden. jammer maar aan alles komt tenslotte een eind. Omdat veel melkers zijn kwinkslagen en gemoedelijke verhalen  toch missen; hier nog maar eens dit stukje dat eerder verscheen in het NP Orgaan een oud en vertrouwd duivenblad dat inmiddels ook van het duiventoneel verdween

Langs het Duivenpad: Geslaagd

Langs het Duivenpad: Geslaagd: Ha eindelijk een diploma Het was zwaar en  ik had tegenwind en we werden kleddernat. Pas de volgende dag kwam ik in de voormorgen thuis....

Geslaagd

Ha eindelijk een diploma
Het was zwaar en  ik had tegenwind en we werden kleddernat. Pas de volgende dag kwam ik in de voormorgen thuis.mijn baas zag me niet eens. Hij zat te koffie drinken met een duivenmaat. Het systeem stond niet aan ik kwam zonder piep het hok binnen.
Toen pakte de baas me, gooide me weer naar buiten en toen mocht ik nog een keer aanbellen voor ik naar mijn vrouwtje, de drinkbak en het voer kon.
En nu meer dan een jaar later krijgt hij via een postbezorger een diploma. Wat een zotheid, de man kan niet eens vliegen.
Het is in de wereld niet eerlijk verdeeld. Ik moet het vliegwerk doen en hij loopt met zijn borst vooruit door het duivenlokaal en slaat zichzelf trots op die kippenborst van hem.
En als beloning mag ik een tijdje later naar Bergerac, nogal lollig, zit je daar opeens met de hele mikmak in zuid-Frankrijk. daar is ook geen fluit aan. ja ze schijnen daar bijzondere wijn te hebben, maar die neem ik mooi niet mee voor hem. Ben daar helemaal haartje betoeterd. Hij geeft mijn vieze poeiers en azijn door het drinkwater.

ps: We zijn niet eens bij de Brandenburger Tor geweest. We werden losgelaten op zondag bij een vliegveldje  voor zweefvliegtuigjes

De duif is dood, meneer….

Dit waren de bekende woorden van ene meneer Bemelsmans een typetje dat Cabaretier Toon Hermans zo onnavolgbaar neerzette.

Hij speelde als een goochelaar de truc met de duif, maar de duif voor zijn goocheltruc had te lang in het zwarte doosje gezeten.

Vermoedelijk gestikt, want een duif kan wel een poosje zonder eten en drinken.

Daar zijn al veel postduivenhouders achter gekomen als ze een duif vergaten uit de mand te halen om in te korven.

Tot er na een aantal dagen een vreemd geluid uit de mand kwam, en de duif er nog bleek in te zitten.

Een duif kan wel tegen een stootje.

Oude duiven komen soms na weken van omzwervingen weer terug.

En vaak zien ze er nog goed uit.

Ze lijken zich zelf goed te kunnen redden in de natuur.

Anders blijkt het te zijn met de zelfredzaamheid van jonge duiven.

Als die de dag na lossing niet terug zijn lijkt het heel moeilijk voor ze te worden.

Ik denk dat het met de ervaring te maken heeft.

De jonge duiven zwerven rond en uiteindelijk gaan ze verloren.

Op de Groningse duiventuin staat bij liefhebber Henk een grote mand.

’Verdwaalde duiven’ staat op het schuifje waar achter zich de ingang bevindt

Twee keer per week wordt de mand geleegd door Wim.

Wim heeft een centraal hok en doet er veel aan om de duiven weer op hun plaats te krijgen. (onlangs stond er nog een groot compliment voor hem in dit blad)

Henk verzorgt de duiven tot Wim weer langs komt.

Ik vind het een goed initiatief van beide heren, en reuze sportief van Henk dat hij zijn tijd hiervoor beschikbaar stelt.

Al heel wat liefhebbers hebben op deze manier hun duif terug gekregen.

Onlangs kreeg ook ik bericht van een jonge duif.

Van Dijken uit Amersfoort belde mij het telefoonnummer van de liefhebber waar mijn duif zat door.

Dit ondanks dat ik de duif bij het N.P.O. op mijn naam had laten registreren, zeker een foutje?

De duif bleek in Buitenpost te zitten.

Ik maakte een afspraak met de Friese liefhebber dat ik hem zal halen.

De volgende dag ben ik naar Friesland getogen.

Het adres klopte niet wat dat de Friese liefhebber mij telefonisch had doorgegeven.

Maar na wat denk- en zoekwerk kwam ik in een straat die veel op de naam leek die ik op mijn papiertje had geschreven.

Op de voorgevel van het huis prijkte een duif.

’Dit zit wel goed’ dacht ik.

Een blonde jonge man deed de deur open.

’ U komt van ver meneer, wilt u een kop koffie’ zei hij.

Dit sloeg ik niet af. Tijdens de koffie kwam ik er achter dat hij de duif bij het plaatselijke station gevangen had.

Zelf was hij met achtendertig jongen begonnen en had er nog maar veertien over.

We babbelden nog wat verder tot we mijn duif gingen halen.

Het beestje zag er nog goed uit en had vermoedelijk na een paar dagen verzorging mijn hok wel gehaald.

’Ben ik je nog wat verschuldigd?’ vroeg ik aan hem.

’Twee jonge duiven’ zei hij zonder te blozen.

Ik stamelde nog van dat het kweekseizoen voorbij was.

Het kon hem niets schelen.

’Maar ik kweek dit jaar niet meer’ zei ik tegen de blonde Fries.

’Dan 2005 het liefst een paar winter jongen’,  zei hij.

’Ik heb je adres’ zei ik tegen hem ’we zien dan wel verder’.

Angstvallig hield ik het mandje met de duif achter mijn rug want ik kreeg de indruk dat hij ook wel belang bij deze duif had.

Ik bedankte hem voor de goede zorgen en maakte dat ik weg kwam, dit had ik nog nooit meegemaakt.

Blijkbaar reed ik op de provinciale weg te snel terug naar Groningen.

Een aantal tegenliggers knipperde met de lampen van hun auto.

Dit is voor mij altijd een reden om wat langzamer te gaan rijden.

Nog geen twee kilometer verder stond de flitser verstopt achter een struik.

Toch leuk als je door je mede weggebruikers gewaarschuwd wordt.

Niet dat ik altijd te hard rijdt, maar het overkomt me wel eens.

Toen ik nog een tiental kilometers voor Groningen was, zag ik een duif aan de kant van de weg liggen.

Ik zette de auto langs de kant en liep naar het slachtoffer toe.

Mijn vermoeden was juist en het bleek om een  postduif te gaan.

Ik heb het ringnummer genoteerd en de duif in de berm gelegd.

Deze duif had niet zoveel geluk als de duif van jeugdlid Mark uit Bedum.

Die veroorzaakte een file op de A6 tussen Emmeloord en Lelystad.

Met op zijn hielen een paar agenten die uiteindelijk kans zagen de duif te pakken te krijgen.

Door dit heldhaftige ingrijpen van de politie zat die duif nu weer veilig in Bedum.

Maar voor de duif die ik vond was het te laat.

Toen ik ‘s avonds de eigenaar van de duif  belde, had ik een trieste mededeling voor hem:’De duif is dood, meneer,  hij heeft zeker te lang op het zwarte asfalt gezeten…..’

 

 Uit het Duivenleven gegrepen                                                          P.J. Gelderman