Roeken

Tatjana

Roekoe en roeken

Het is nog vroeg. Ik lig in bed  en luister naar de vogels. Een merel fluit, een vink slaat Als het een poosje stil is, weerklinkt het doordringende gebrom van een van mijn doffers. Natuurlijk Bolle Joop weer. Elke morgen begint hij verliefd te roepen. Het is de vraag of mijn alleenstaande buurvrouw dat leuk vindt. Haar slaapkamer is maar 10 meter van mijn duivenpaleis. En mijn depressieve buurman in het huis links wordt er  vast niet vrolijker van. Ondertussen overdenk ik mijn wekelijkse duivenzonden. Het hok is niet schoongemaakt, de drinkbakken heb ik maar bijgegoten. De duiven zijn op woensdagavond niet bijgevoerd. Ik heb ze geen welterusten gewenst. Dat komt misschien omdat dokter Prik die dag wat kwam inenten. Daardoor was ik van slag.

Op vrijdag wilde mijn zoon de Micra lenen. Hij moest naar Dordrecht.’Dat kan,’ heb ik gezegd,’maar je moet onderweg duiven lossen. Hij kreeg 12 duiven mee. Op 2 na die maar weinig kilometers op de tellers hadden, waren ze nog voor geen meter afgericht. Het waren allemaal late zomerjongen. Hij belde uit Meerkerk met een mini – ooggetuige verslag:’Ze zijn los. Het is 1 uur. Ze vliegen over de snelweg de goeie kant uit. Ze draaien. Nu vliegen ze terug; helemaal de foute richting. Ze duiken,  ze zitten nu heel laag. Ik zie ze niet meer. Ik denk dat je ze kwijt bent en ik blijf hier niet wachten…..wat een stomme beesten.’ Ja mijn zoon is geen duivenman. Pas 2 uur later arriveerden de 2 met  de meeste routine. Heel laat in de middag,  ’s avonds laat, en de 2 dagen daarna kwam de rest. Eentje liet haar snavel helemaal niet meer zien. Degene die ik het laatste gepakt had, de 3 achtjes, een donkere duivin, mooi als Tatjana.  Haar vader, ook een duif met 888 als eindcijfer, was  op zijn 1^e of 2^e africhting gesneuveld. Hij stamde van de Kelsey van Marinus. Zij was een aantal jaren terug de beste meerdaagse fondduif van Nederland. Een beroemde afstamming, mooie ogen en zachte pluimen, maar wat heb je aan een hok vol Tatjana’s als ze niet willen vliegen en verdwalen. Het probleem is nu dat haar doffer, de Bonte Oosterhof, alleen voor de jongen moet zorgen.

Er  gebeurt veel met  duiven in korte tijd , bedenk ik, terwijl mijn wekker me vertelt dat ‘t nog maar half zes is. Buiten begint een houtduif te roekoeren. Dat doet me denken aan het dialectgrapje dat iemand vorige week verteld heeft. Roekoeën was een werkwoord en je kon dan zeggen:’ Ik roek oe!’  Ik denk dat ‘t ouwe Andries van de Luchtpost is geweest, maar ik ben ook naar Enschede geweest om onze modules en inkorfantennes bij de leverancier van ons elektronisch systeem, onze klokkenkoning zal ik maar zeggen,  op te  halen. Hij vertelde in  ‘t Twents allerlei spannende verhalen over flatduiven die soms onverwacht goeie jongen gaven.

C.U. 

 Kijk voor meer verhalen  en  wetenswaardigheden ook bij

www.apv-de-eendracht.nl

Wie gaat met dit mooie duifje naar huis

gespannen kijkt een  liefhebber toe

Eenmaal , andermaal….niemand meer!

Er staat een man in een microfoon te blazen, naast hem houdt een meisje een  rieten kooitje met een duif omhoog. Achter een tafel zit iemand met  een papier vol internetbiedingen voor zich en een mobiele telefoon aan  het oor.  De Microfoonman roept: ‘Verkocht…dan gaat hij naar Frankrijk, of  ‘Veel succes met dat mooie laatje.’

In een met voor 99% met mannen gevuld zaaltje zit ik weer eens met een paar duivenvrienden  bij een  duiven veiling. Er komen ruim 60 late jonge duiven, tegoedbonnen voor eieren die nog gelegd en duivenkroost dat in het komende jaar nog het levenslicht mag aanschouwen onder de hamer. Het is een drukte en spanning van belang. Zelf word ik vaak wat nerveus van  dit gedoe. Meestal neem ik mij voor  deze keer nou eens niks  te  investeren. 

Vooraf hebben  we de te koop gestelde duivenpubers kunnen bezichtigen. Allemaal  krassen, blauwen en een enkele rooie  en bij zoveel  vogels zie je door de veren de duif niet meer.  Twee duivinnetjes heb ik  in de hand  beoordeeld.   

Een verkoopofficial  maakt het  vliegertouwtje waarmee  de duiven- cel  verzegeld is welwillend voor je open. Waarom kies je  voor nadere inspectie juist die twee duiven uit? Nou bij de ene hangt stamboominfo met een interessante grootmoeder en  dat andere duifje met die sproetjes heeft  charisma,  uitstraling , zo’n houding van mij moet je hebben.

Terug in de zaal; zo’n verkoop moet altijd even op stoom komen. De eerste duiven en bonnen gaan aarzelend van de hand. De verkoopleider mag er aan trekken. Maar even later  wordt het tempo opgeschroefd als er  sprake is van  ‘gouden’ duiven en ‘eenmalige en niet te missen kansen.’ De microfoon tettert: ‘Ik heb 70 euro aan bod in het midden, 80  bij het raam en 90 aan de bar, bedragen vliegen over en weer.  Honderd euro! Iemand bij de buiten deur  lijkt zich te mengen in de zenuwenoorlog. 

Tenslotte steekt de maat naast me opeens zijn  wijsvinger op en doet er nog een schepje bovenop. ‘Voor de derde maal, niemand meer, zeker weten, verkocht,  U mag deze zomer naar Roodeschool, gefeliciteerd….daar krijgt   U geen spijt van!

Dan is er pauze met koffie appelsap, cola,, bier en iets te knabbelen, buiten staat een kraam  voor een stevige aantrekkelijke hap. 

Ondertussen pieker ik over  duiven  en bonnen die ik in  afgelopen  jaren en in de vorige eeuw gekocht heb,  wat en waar me dat allemaal gebracht heeft. Met mijn  rode  Nissan micra ben ik naar om maar eens  een paar bestemmingen te noemen   naar Odijk, Apeldoorn, Eemnes, Hilversum, Putten, Laren, Rijssen, Knollendam, Assen, Steenbergen en Zwartemeer gereden, en dan vergeet ik nog een heel kralensnoer van  afgelegen en onvoorspelbare bestemmingen in Nederland. Daar heb ik veel plezier aan gehad ofschoon er van al die aanwinsten is nu nog  weinig  terug te vinden is. Heeft het allemaal misère opgeleverd! Oh nee  mijn Rooie Doppie uit  Putten  heeft op Ruffec  midden in de nacht een teletekst vermelding  genoteerd . 

Ach ja voor ik het vergeet met collega melkers ben ik ook naar café De Fles en  Zaal Romantica in Zundert getrokken. Dat  zijn spannende tijden  geweest en in Zevenaar  schiet  me nu te binnen   werd ik in een stampvol  lokaal voor 300 gulden  de trotse eigenaar van de Rode Van Giels, een duivin die  in de jaren erna  leuke nakomelingen heeft gegeven.  Jammer genoeg ontsnapte ze op een ongelukkige dag.

Als  na mijn gemijmer de verkoop pauze voorbij is en er rondom  weer  bedachtzaam   of doldriest geboden kan worden zijn  mijn favorieten  aan de beurt. De duivin met de  mooie grootmoeder – of vader en  de broer die kop  heeft gedaan op Marseille gaan aan mijn neus voorbij. Een boom van  een melker met een kale kop troeft mij af. Het intelligente duivenvrouwtje met de sproetjes mag na een zenuwslopend biedersgevecht met mij mee naar huis. ©c.u.