Eerbetoon

een Robin, het  soort autootje van Toon

In een duivenclub liggen vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar. Al weer een paar jaar terug overleed onze oudste clubmakker Ome Toon. Hij werd 94. 

Tot in het laatste jaar deed hij actief mee aan het verenigingsspel. Hij klokte electronisch want hij ging met zijn tijd mee. Alle nieuwe duivenontwikkelingen van de vorige eeuw maakte hij mee. Hij hoorde tot een generatie binnen de club waar je in het verleden met ‘ Meneer’ aangesproken werd. Dus je zei Meneer Abbing, Kasperts, Zijlstra en Terschegget. Nu is het allemaal; Jantje, Pietje, Klaasje! Tijden,normen, waarden; ze veranderen 

Toon kwam altijd met zijn zwaar ronkend driewielige wagentje naar ons clubgebouw, een Robin!. Voor zo’n ding had je geen rijbewijs nodig. Nu rijdt men in een  Brommobiel rond, zo’n, 45 km autootje. 

De laatste  jaren  reed Toon met clubgenoten mee naar het inkorven, omdat hij vanwege zijn hoge leeftijd niet meer aan het verkeer kon en mocht deelnemen. 

Ik schreef eens een verhaaltje over Ouwe Toon en zijn driepotige automobiel voor het NP- Orgaan. Toon las het, maar was een beetje in zijn wiek geschoten; vond dat ik wel erg overdreef door hem met een opstijgend  Russisch vliegtuig, een Toupolev, te vergelijken. 

We kenden de “ Oude Mannen” hoek. Dat was de tafel waar bovengenoemde prominenten zaten. Ze sloten weddenschappen af wie er het eerst een duif had van een wedvlucht. Per Gods gratie mochten er dan wel eens anderen met zo’n weddenschap meedoen. 

Maar won je een paar keer achter elkaar dan  zei  Ome Toon:’ Jij  mag niet meer meedoen. Want tegen verlies kunnen was een zwakke kant van hem. 

Ook was er elk jaar weer de grote strijd om de fles bessenjenever met z’n grote vriend meneer Kasperts. Wie het hoogst in de eindstand eindigde won zo’n fles Rode Jenever. Soms dacht je dat ze de grootste ruzie hadden, die twee, als Kasperts eerder had gedraaid. 

Maar Toon was geen klager, slecht gedraaid; volgende keer beter. Een optimist kun je beter zeggen; niet achterom kijken, maar vooruit. Als je op je 93^ste nog aan het bedenken bent welke duiven je bij elkaar moet zetten om het nieuwe jaar weer beter te kunnen presteren ben je nog toekomstgericht. Ome Toon draaide altijd aardig mee met z’n duiven. 

Het meest trots was hij op zijn overwinning van de vlucht Orleans. Daarmee won hij een klok. Na jaren  had hij het er nog steeds over. Het was toch jammer dat Orleans niet langer het hoogtepunt van het jaar was.

Toon was ook iemand met speciale gaven. Hij was muzikaal. Op het 40-jarig bestaan van de club trad hij nog op met de band. Hij kon fantastisch en boeiend voordragen. Het stuk Bimmela Bommela Bom; van de man met het derde been, was een tophit.

Een heel bijzondere gave was wel dat hij diverse mensen tijdelijk van pijnen af kon helpen door handoplegging. We zagen Toon soms bij een clubgenoot met hoofdpijn of een zere schouder staan. Hij transpireerde dan en wapperde met zijn handen de pijn weg. 

Je kon er in geloven of niet maar de klachten waren meestal  een poosje over. Er werd dan wel eens gekscherend geroepen: ‘ Hé  Toon doe je dat met je duiven ook!’   

Ach ja,dit was zomaar een greep  uit het lange leven van een bijzondere duivenman.

C.U.