Slaperstil

 Een zomer of wat geleden meldde zich iemand aan de telefoon. Het ging over een opgevangen jonge duif. ‘Ik woon in Blesdijke in de kop van Overijssel, ’ zei de beller,’ daar hebt u zeker nog nooit van gehoord.

‘Ligt dat in de buurt van Muggenbeet,’vroeg ik. 

Dat was zo en hoe ik dat wist; de man van de verdwaalde duif reageerde verrast. Ik gokte natuurlijk maar wat. 

Een paar weken eerder had ik in een dagblad, de uitslag van een plaatsnamen verkiezing gelezen. De lezers hadden  Doodstil, Muggenbeet en Waterlandkerkje respectievelijk in Groningen, Overijssel en Zeeland in de top drie van mooiste dorpsnamen gekozen. Nummer 1 werd hoog gewaardeerd omdat het daar wel heel stil zou wezen. Maar het woord til betekende brug en had ook niets te maken met een duiventil. 

Dat babbelde ik allemaal tegen de Blesdijkse liefhebber die mijn verhaal onderbrak met:’Ik kom die duif wel even brengen en ik hoefde niet uit te leggen waar ik woonde, want hij had een  eigen Tom Tom, een soort  navigeersysteem.

Toen de lijn dood was, schudde ik het hoofd en dacht bij mezelf: die postduiven woonden ook in alle uithoeken van Nederland en ze kwamen in allerlei vreemde dorpen en gehuchtjes terecht. Laatst was ik voor een interview bij  ene Henderik in Soest. Hij zei:’Heb je wel eens van Moddergat gehoord, daar zat een duif van mij in de Vogelopvang. en daar vertrekken ook boten naar de Waddeneilanden’

’Jazeker, reageerde ik,’ die plaats ken ik, dat dorp ligt aan de Lauwerszee. Daar heb ik nog eens een gedichtje over gemaakt.’ ‘Wou je nog koffie met zo’n lekkere koek’,  trachtte hij me te onderbreken. Maar ik was niet te stuiten. 

“Een oude man uit Moddergat

 nam elke dag een Saunabad 

en iedereen riep Opa, foei, 

hou op met dat geknoei, 

maar die zei:’acht het zou me wat!”, 

..........en zo ratelde ik maar door.
Henderikus glimlachte beleefd en duwde me een gevulde koek in handen.
‘Ja, je hebt gekke plaatsen in de wereld, ze zult het geloven of niet maar ik had eens een  jonge duif die was met een garnalenvisser naar een Duits eiland gevaren’, bromde hij. '
'Jaja Gekke Gerrit',  zei ik,' maak dat je grootmoeder  maar wijs en ik vroeg of hij die bijzondere namen ook in de Telegraaf had gelezen.
‘Ja ja, Doodstil  heeft toen gewonnen,’knikte hij.
‘Er zijn meer van die tillen’, ging ik verder,’in het Noorden liggen ook nog ergens Briltil en Slaperstil.
‘Dat zou een mooie naam voor jouw eigen hok zijn,‘grapjaste Henderik, ‘want die slapers van jou waren  de laatste tijd voor geen meter vooruit te branden,’

Vervolgens kwam ons gesprek gelukkig weer op z’n pootjes terecht bij de winnende weduwnaar van Limoges die zich zo overtuigend van de kopgroep losgevlogen had.

C.U.