Een Misstap

Gelukkig heb ik niet zo'n hoge trap als deze duivenheren

Een hobby is niet zonder risico’s. Een week of zes terug was ik het interieur van mijn jonge duiven - verblijf  aan het verbouwen.
Dat hokje is wat hoger dan de rest van m’n duiven drive-in woningen en er staat een soort trapje voor; zo’n ding als je in de vakantie wel bij kampeerwagens ziet. Ik was bezig  met een zware loketkast  en stapte achterwaarts de til uit.

Om de een of andere duistere reden was het opstapje opzij geschoven. Ik tuimelde ruggelings naar buiten en kwam raar op mijn linkerbeen terecht. Het viel eerst allemaal mee; ik was alleen geschrokken, dacht ik. 

Na een dag of twee  had ik pijn in de rug en het voelde aan alsof mijn linkerheup een beetje uit zijn verband gerukt was. Daar  zat een kunstheup en op gedonder   aan  mijn total hip - prothese  zat ik niet te wachten

Om kort te gaan, na  huisarts en röntgenfoto’s bleek alles nog op z’n plaats te zitten en kwam ik bij een fysiotherapeut terecht omdat ik toch  over het geheel genomen wat stram en krakkemikkig was.  

Hij probeerde mij een poot uit te trekken en duwde op mijn ruggenwervels en op mijn buik liggend mocht ik benen gestrekt een voor een optillen. Dat was al met al een onplezierig gevoel en af en toe zei ik voorzichtig ‘au’

Ondertussen informeerde hij quasi belangstellend naar mijn hobby’s en bezigheden. Toen ik zei dat ik postduiven had, staakte hij de mishandeling van m ’n wervelkolom en vroeg;’Was u ook in Polen op  die ingestorte duivenbeurs en in een adem  door:’ moeten uw duiven nu worden opgehokt  voor de Mexicaanse griep?’

‘Nee, eh, ja’, kreunde ik, in het midden latend wat ik precies meende te zeggen.

 ‘Dat  had je  met de vogelgriep een paar jaar terug toch wel’.  Hij gaf om zijn argument kracht bij te zetten een ruk aan mijn linkerbeen.

’Niet alle griepjes zijn gelijk’,  steunde ik. 

Gelukkig vroeg hij niet verder; en ik had geen zin in een duivenbabbel terwijl ik daar zo op mijn buik op een behandeltafel lag. Tot slot mocht ik nog tien minuten op een hometrainer. Dat ging soepeltjes. En dat getrek en geduw had toch zijn nut gehad, want even later liep  ik buiten veel rechter naar mijn auto dan anders. Vanmorgen liep ik  nog als een strandjutter langs  ’s Herenwegen, nu zag ik de blauwe lucht met rondzwierende kraaien en meeuwen.

Wij houden niet van ophokken

‘Ophokken’, het houdt in dat je gevogelte niet buiten mag laten ronddartelen. Ze moeten binnen blijven. Het is een  onvriendelijk woord, het klinkt net als oprotten en oplazeren.
Ik hoorde ze in gedachten in de buurt al roepen:’ Hé, buurman rot op met die duiven, want straks krijgen wij de varkensgriep.’

Thuisgekomen keek ik of het stoepje voor ’t  jonge duivenhok nog goed stond. Dat was in orde. Ik had geen lust in een tweede tuimeling. 

Het bezoek aan de fysio had me weliswaar opgekikkerd, maar  ik viel niet voor die behandeltafel, met een kerel die half op mijn rug zat.

Trouwens, schoot me opeens te binnen, dat caravan trapje was niet helemaal eerlijk in mijn bezit gekomen. Die ‘vond’ ik op een parkeerplaats toen ik bij de huisartsenpraktijk op het Vogelplein de jaarlijkse griepprik haalde. Er vertrok net een caravan en het opstapje bleef moederziel alleen achter.

Even heb ik toen met gedachte gespeeld met mijn scootmobiel die ik in bruikleen had de achtervolging in te zetten. Niet dus; het metalen gegalvaniseerde een – tree’s – trapje kreeg een functionele ereplaats in mijn duiventuin. En ‘t kon er niks aan doen dat ik af en toe er zo dom naast stapte.