Eind februari; het wordt weer langer licht. In de vroegte
schetteren eksters, krassen kraaien en zingen merels. In het grote duivenhok
roepen de weduwnaars.
Voor de goede verstaander: weduwnaars zijn hier
duivenmannetjes die tijdelijk tegen hun zin door de duivenbaas van tafel en bed
gescheiden zijn van hun koerende vrouwtjes. Ze moeten geduld hebben tot die man
in zijn blauwe stofjas de tijd rijp acht
voor een wild duiven- seksfeest.
In het kleine duivenhok is het stil. Daar zitten
bevoorrechte duivendames op eitjes en sommigen vertroetelen al een paar
jonkies. Die moeten ze maar goed warm houden want buiten is het nog verrekte
koud en er zit motsneeuw in de lucht.
In mijn bed is het gezellig warm en ik draai me nog eens om. Laat die vogels maar herrieschoppen.
Ik ga zo nog even onder zeil. Straks zal er ijs in de drinkpannen van de duiven
liggen en krijg ik stramme tintelende
vingers bij het water verversen.
Nee, de duifjes moeten nog maar wat wachten op hun voer,
grit, vitaminen en mineralen. Je hebt natuurlijk onder die duivenhouders vroege
vogels die, bij hun duifverzorging, weer of geen weer, op vaste tijden volgens een uitgekiend
schema werken.
Maar ik ben zogezegd een slordige melker. Nee, begrijp me
niet verkeerd; ik melk geen koeien en duiven geven geen melk.
Duivenmensen praten met elkaar graag en veel over duiven en
alles wat daar behalve vleugels, snavels en poten nog meer aan te beleven valt.
Zo is dat! Ze kletsen ook veel en luidruchtig over voetbal, maar dat is dan
geen melken maar misschien ouwenelen of zo.
O ja er bestaat wel iets wat duivenmelk genoemd wordt. Als
de duivenzuigelingen geboren worden en dus uit het ei kruipen, voeren Pa en ma
Duif kun kroost de eerste dagen met een soort wit papje. Ze hebben dat na de
broedperiode van 18 dagen in hun krop gefabriceerd en het lijkt een beetje op
melk.
Het spul is niet geschikt voor menselijke consumptie want je kunt er
bij je ontbijt geen behoorlijk glas mee vullen.
Een blik op de wekkerradio zegt me dat het nog geen tijd is voor mijn ochtendboterham met pindakaas. Als straks de
kinderen op het naburige schoolplein met hun geschreeuw beginnen en de
schoolbel klinkt , ga ik er uit.
Och ja die merels,
spreeuwen en kauwtjes zijn ook dol op pindakaas dat doorkruist op eens
mijn dwalende gedachten. Dat heb ik laatst gezien in de tuin van een
duivenclubmedelid.
Hij en zijn vrouw hadden aan hun vogelvoedertafel een leeg conservenblik bevestigd met daarin een
flinke eetlepel pindakaas. Het was
bedoeld voor de kool- en pimpelmezen, maar die verdomde brutale kraaien drongen
voor en gooiden zo roet in het eten.
‘Doe er wat aan
Gerrit’, zei Anna en die trok ondanks zijn gevorderde leeftijd een sprintje
de tuin in; alle vogels foetsie. Maar
toen hij binnen een slok van zijn thee nam, was de hele zwarte roversbende weer
back in Town.
Vogels….ach ze hebben zo hun eigen wetten en regels moet je
maar bedenken, hun eigen pikorde en die dingen gelden bijvoorbeeld ook in mijn kleine duiven- commune.
©c.u.
1 opmerking:
Mooie overdenking.
Een reactie posten