Bomenhaters

vroeger stond er allemaal  struikgewas om mijn hok

Duivenliefhebbers zijn meestal niet gesteld op katten.Dat weten we. Maar sommigen houden  ook niet van bomen.

Een tijdje terug was ik bij een oud collega. We liepen in zijn diepe achtertuin. Hij was trots op zijn bloemen en struiken en had een vijver met grote trage karpers. Hij gaf het jonge volkje wiskunde. Een gewichtig vak; het was nuttiger voor je maatschappelijke carrière dan de Nederlandse les die ik gaf, vond  hij.

‘Ik had het toch maar makkelijk. Die kinderen spraken immers Nederlands als ze op school arriveerden. Als ik mijn mond opendeed  gaf ik al les. Nee, wiskunde! Dat was andere koek.’

Ik reageerde niet. De wijn en het lekkere eten waren goed gevallen

Hij keek zorgelijk naar de drie hoge populieren achter op zijn landgoed.

‘Met die bomen gaat het niet goed.’ De middelste stond er inderdaad  wat verlept bij.

’Daar achter woont een duivenmelker’, ging hij verder,’ ik denk dat hij met vergif bezig is. Hij wil meer zon op zijn hok en hoopt dat zijn duiven harder vliegen als de bomen weg zijn. Zoiets doe jij toch niet.’

Ik schudde het hoofd, zei dat ik melkers kende die bij het hok bomen en struiken hadden, die daar niks om gaven en begon over iets anders. Natuurlijk wist ik haast zeker dat die achterstraatmelker bang was voor een vochtig hok.

met een duif met een kuif

Vroeger stonden er ook allerlei hoge bomen in de tuin van mijn achterbuurvrouw en toen ze na jaren verhuisde, kwam er een nieuwe bewoner die alles omkapte. Mijn clubgenoten  riepen om het hardst, dat ik voortaan beter zou gaan spelen. Maar ik bleef een duivenbrokkenpiloot.

Er zijn ook gewone mensen die last met bomen hebben. (Duivenmelkers zijn immers een beetje geschift.)  Zo heeft een buurvrouw van een paar huizen verder, ontdekt dat ze allergisch is voor de berkenboom. In het voorjaar heeft ze hooikoorts. Nu heeft ze de berken in haar omgeving de oorlog verklaard. Na een allergietest  bezit ze een lijstje van voor haar gevoelige dingen.Verschillende buurtberken  zijn intussen een geheimzinnige dood gestorven.
Over de elzen in de omgeving die meer stuifmeel produceren, praat ze niet. Wel heeft mijn derdegraads buurvrouw, zo mag je haar wel noemen; ze woont tenslotte helemaal op de hoek, mij benaderd met de voorzichtige vraag of al dat stof van mijn duiven niet gevaarlijk zou kunnen zijn.
Ik heb haar haastig onder de neus gewreven dat ze voor die duivenpoeder veel te ver weg woonde. Dat het pas link werd als ik met m’n duiven op haar slaapkamer kwam liefhebberen.  Kennelijk was dat bevredigend, want ik hoorde haar niet meer.

C.U.