Samen uit: samen thuis

Eens op een dag,al weer heel wat jaren geleden, waar blijft de tijd,  deden duivenbuurman Cobus en ik voor ‘t eerst mee aan Sint Vincent. 

We korfden elk een duif in. Twee doffers die na lange voorbereidingen de zware klus mochten klaren. De stand van de slagpennen was grondig bestudeerd. De laatste weken  kregen de 54 en de 74 snoepzaad en duivebonen om aan te sterken.

Met een tweevaks mandje brachten we onze kanspaarden  naar ‘t inkorfcentrum. Daar kwamen  ze samen  in dezelfde reismand. Dat was vertrouwd. Duiven kennen en herkennen elkaar. De 54 en de 74 waren buurjongens en neven. Ze waren familie. 

Hun hokken stonden 10 meter uit elkaar. Op de zaterdag na de Nationale lossing vielen ze tegelijk. We klokten ze binnen een minuut.

Toen ik de gummiringen draaide, en weer uit het hok stapte, kwam Hennie opgetogen door de tuinpoort om te melden dat haar man  een duif had. De 74 en de 54 haalden stedelijk de 1^e en 2^e prijs en zaten nationaal bij de eerste 200. Het jaar daarop herhaalden ze het kunstukje. Nu werd de 54 net even eerder geconstateerd en hoorden de neefjes  bij de snelste 500. Opnieuw waren het de eerste duiven van de stad.

Onze beide duiven waren weer gezamenlijk op reis gegaan. Ze legden wellicht de hele terugweg met z’n tweeën af, hadden misschien op het dak van dezelfde afgelegen boerderij geslapen. Wie zal het zeggen!

Twee jaar  kwamen ze  tussen tien en elf  praktisch gelijk thuis. In sprookjes en toeval geloof ik niet. Zoals ik al zei: duiven kennen  elkaar. Natuurlijk moet je daarbij niet denken aan de volgende duivendialoog tijdens een lossing:’ha die neef! Jij hier ook?  Dat is sterk, zeg! Moet je ook naar Holland? Okay dan vlieg ik zover met je mee!’ 

Het buurjongens sprookje liep natuurlijk niet helemaal goed af.

Het jaar daarop ging de 54 op een grauwe regenachtige Dax verloren en de 74 mocht rentenieren in het kweekhok

C.U.