Gisteren laat ik mijn jonge duiven los, sta ik met Gerard buiten voor het kamerraam te praten, knalt er
een jonge duif tussen ons door met een enorme klap tegen de ruit, valt en
spartelt . Die gaat dood zegt G. Maar
dat was niet zo. We raapten het beestje op. Het knipperde wat met de ogen. Ze kreeg een plaatsje in
een opvang- en asielhokje in de schuur. Vanmorgen
was ze nog alive but not kicking. De duif stond als het ware een beetje
op d’r kop.
Op de tuintafel heb ik haar een beetje geholpen om weer met
beide poten op de grond te kunnen staan. Maar zodra ze een beweging maakt valt
ze om en vliegen wil al helemaal niet.
Ze tuimelt zo van de tafel en ligt dan
onderste boven op de tegels.
Ik denk dat door de
botsing tegen het glas, haar evenwichtsorgaan niet meer functioneert.
Misschien heeft ze ook een soort dwarslaesie. Ik weet niet of zoiets bij duiven
kan.
Waarschijnlijk komt het nooit meer
goed.
En ik kan d’r moeilijk in een rolstoeltje zetten.
Bovendien kan ze niet zelf eten en drinken, want ook die coördinatie
werkt niet .
Zo lang ze zich maar muisstil houdt lijkt alles redelijk normaal,
maar bij de minste poging om zich als duif te proberen gedragen en
bewegen, valt de arme vogel om en staat op de kop.
Nee dat duifje wordt nooit
meer de oude en ik vrees dat ik mijn
steun en toeverlaat Remco moet vragen haar vredig te laten inslapen.
©c.u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten