Een griepprik voor duiven!

Het leven kan soms hectisch zijn. Het is herfst en vandaag krijg ik een influenzaspuit, mijn oppashond  mag naar de dierendokter en de trommel van m ’n wasmachine is vastgelopen. Ik val wel in de prijzen!

Stel je voor dat je net als in de duivensport, bekers en  onderscheidingen kreeg voor dit soort tegenvallers!  Dat biedt voor creatieve bestuurders van duiven verenigingen nog al wat ludieke mogelijkheden.   

Wat te denken van: een mooi Delftsblauw bord voor de duivenliefhebber met de meeste duiven die  er naast vliegen of  een  lintje voor de duif die het langst op het dak blijft zitten. 

Een klein bekertje voor de verdwaalde doffer of duivin die het verst van huis  ergens binnenloopt, is ook een idee.  En gewonde duiven verdienen ook wel een decoratie, of niet soms!

De prikoproep kan ik eerst niet vinden.  Bella dient nuchter aangeleverd te worden, moet daarvoor nog even op poepexcursie. 

Op de wc-kalender zie ik dat een van mijn zussen verjaart; dat mag ik niet vergeten. 

De benzinemeter staat in rood, straks strand ik ergens op weg naar huisartsenpost of dierenpraktijk. Het is een beetje de wet van Murphy; alles  er iets verkeerd gaat loopt alles fout.

Kortom het wordt me tussen half tien en elf een kommervol  dagje. Ik ga vroeg. Bij de prikkerij is het reeds een drukte van belang, alsof er goud te delven is. In de hal voor de wachtkamer is al sprake van filevorming; een rij overwegend gerimpelde mannen en vrouwen met jassen half uit  bezig mouwen op te stropen, de oproepkaart in de vuist geklemd. 

De procedure is als volgt; bij de deur   achter een tafel  een assistente met  vier dozen .Een voor elke daar praktiserende huisarts. Ze pakt de griepbrief aan, kijkt  controlerend, mikt dan ’t papier in de goeie bak, doorlopen, meneer!

 De grijze dame voor mij heeft een brief van de tandarts bij zich. Een misverstand, dat geeft wat oponthoud. Verspreid in de ruimte staan meisjes met injectienaalden klaar ; mouw omhoog, steek boven achterkant  elboog, linker of rechterarm, maakt niet uit, en klaar is Kees, volgende maar.

In een uurtje worden zo een paar honderd vooral oudere medewijkbewoners afgewerkt. Tijd voor een praatje is er niet; geen gezeur, nieuwe spuit, prik, wegwezen!

 Een enkeling probeert iets leuks van:’Nu kunnen we vast weer dertig jaar mee en is er ook garantie op, juffrouw.’ Maar er komt geen reactie!

In een minuut ben je weer buiten op het plein waar parkerende auto’s zich verdringen. 

Even later kun je er ook een lange  ordeloze grijze rij griepprikgegadigden zien staan. Het is een massale aangelegenheid. Gelukkig schijnt de zon.

  

Als ik naar de auto loop zie ik in gedachten dokter Prik voor me die jaarlijks met een paramyxo- injectiepistool al mijn duiven in hoog tempo een  steek in de  nek geeft. 

Mensen zijn  zo met dat griepprikgedoe toch  niet veel anders dan postduiven die ingeënt worden. Hoe zullen mijn gevederde vrienden dat vinden en kunnen duiven eigenlijk ook verkouden worden of griep krijgen!  Daarover loop ik te filosoferen als ik over het plein naar mijn auto loop.

©.c.u.