‘Een duif is geen kolibrie’

Iemand gaf mij al weer een tijdje geleden een krantenknipsel met de titel:’De duif is voor niets gestorven’. Het ging over een duif die een gaatje gepikt zou hebben in een waardevol schuttersdoek van Thomas de Keyser in  het Amsterdams Historisch Museum. Het museumpersoneel zag op woensdagavond 14 juli een duif in de passage van het museum lopen en om de rest van de schilderijen te beschermen werd de gevederde kunstliefhebber afgeschoten.

Het merkwaardige artikeltje was van de kunstredactie van een bekend landelijk dagblad en die had na een telefoontje met Joke Bosch van het museum  om deskundig commentaar gebeld met ene Marleen, de voorzitter van Stichting Duif. 

Ja ja, die  stichting bestaat heus, ik zuig niet maar wat uit mijn kromme duim. En die Marleen sprak de gedenkwaardige woorden:’Een duif is geen kolibrie: hij kan niet vliegen en pikken tegelijk En als de duif op de lijst gezeten had, kon het beest niet bij de plek waar het gat zat.’ De duif kreeg  volgens haar de schuld in zijn schoenen geschoven. Die beeldspraak loopt mank, maar a la!  Waarschijnlijk had die schutter dat gat in het schilderij geschoten toen de vogel het loodje moest leggen. 

Die museummensen hadden die duif makkelijk uit die ruimte kunnen krijgen. Een fluitje van een cent. Je lokte hem gewoon met voer, belde de Dierenbescherming of je deed het licht uit en pakte hem. Een duif was immers nachtblind en zat muisstil in het donker. 

De museumjuffrouw vermoedde dat de onfortuinlijke duif ’s nachts in paniek tegen het schuttersdoek was gevlogen en gaf toe dat het onwaarschijnlijk was dat het dier daarbij zijn snavel had gebruikt 

De vertegenwoordigster van Stichting Duif deed  ook dat af als onzin. Vrij vertaald  met de woorden:’Een duif vliegt tegen ramen aan omdat ze er doorheen wil, maar botst niet zomaar tegen  17-eeuwse schilderijen aan. 

Zo kwamen er in dit stukje met, de journalist meegeteld, drie personen aan bod die alle drie eigenlijk maar weinig kaas van duiven hadden gegeten, als je dat zo zeggen mag. Tenslotte meldde het verhaaltje dat het schilderij na een restauratie van 2 dagen en 2000 euro weer op zijn plek in het museum te bewonderen was.

Ik was na het lezen van  dat laatste maar wat blij dat niet een van mijn duiven zo gaatjespikkend op museumbezoek was gegaan. Stel je voor! Via het ringnummer zou ik dan wellicht hebben moeten opdraaien voor de schade aan een  schilderij.

C.U.