Zelfs in een dierentuin zie je verkeersborden.

M'n vader met de bus van Doorenbos

In een inmiddels alweer vergrijsd verleden slaagde ik na 4 of 5 keer zakken voor ’t rijbewijs. Dat lag aan mijn opgefokte zenuwen en een mallotige  rijinstructeur. Van hem moest ik soms een noodstop maken voor denkbeeldig overstekend wild of hij  vond mij te langzaam. Wanneer ik dan een hengst op het gas gaf en met die kleine Volkswagenkever wegspoot , was ook dat niet de bedoeling.

Mijn vader vond mij een sukkel; ik was niet flink en  hanig genoeg, bovendien kostte  het hem klauwen met geld. Maar hij had makkelijk praten en had z’n rijdiploma zogezegd nog in de late Middeleeuwen gekregen. Zijn rijexamen   vond plaats ter hoogte van Damsterdiep Oostzijde nr. 7. Er kwam een ambtenaar. Die wees en sprak als rechtgeaarde Groninger kort en bondig:’rij daar maar heen, keren en terug komen.’

 Zelf stapte hij niet in. M ’n Pa mocht ook laten zien dat hij met de T- Ford  zonder geslinger achteruitrijden kon. Toe was hij geslaagd. De hele happening duurde amper een kwartier en de kandidaat hoefde nog geen 100 m te rijden.

De volgende dag kon  hij met de autobus van Doornbos, zijn baas, arbeiders naar de havenwerken in Delfzijl vervoeren, want dat zo in een poep en een zucht veroverde rijdiploma was overal geldig voor.

Maar ik dus verknoeide  bijna twee jaar  om voor  de rijbevoegdheid te slagen. 

Praktisch ging het steeds mis. Ik verleende voorrang als het niet moest en bij achteruit inparkeren liet ik de auto onnodige pirouettes draaien.

Theoretisch lukte alles. Elk verkeersbord kende ik op een duimpje. Dat was een eitje en in die dagen werden stad en land nog niet ontsierd door een wildgroei aan gevarendriehoeken en verbods- en ge-

bodsborden. 

Bovendien  zetten nu allerlei grappenmakers eigenhandig  allerlei waarschuwingsborden neer. Bij voorbeeld om  te attenderen op overstekende bronstige padden. 
Zelfs in een dierentuin zie je verkeersborden. Gelukkig kennen we nog geen verkeersborden voor postduiven, hoewel een waarschuwingsbord voor  hyperactieve haviken, sperwers en slechtvalken misschien nog niet zo gek zou zijn. 

 Maar goed; alles moet zijn tijd hebben. Na de laatste maal afrijden kon de vlag uit. 
Het getuigschrift was weliswaar slechts geldig voor de personenwagen maar dat  mocht de pret niet drukken.   

Mijn rijstijl was rustig en anticiperend en ik werd geen brokkenpiloot zoals mijn zuster die heel knap haar examen in een keer haalde, maar na een slalom tussen wat paaltjes en bomen nooit weer een stuur aanraakte.

©.c.u.