Haakbek

Haakbekken en een duif met een ingeslikte snavel

Wij zijn geen haakbekken hoor laat je niks wijs maken

Half november waren vogelspotters  een paar jaar terug in Nederland in hoogste staat van paraatheid. In het Groningse Beijum en het Friese Ureterp was de Pinicola enucleator  ofwel de Haakbek gesignaleerd; een kleurrijke vinkachtige vogel groter dan een spreeuw maar kleiner dan een postduif. 

Vogelspotters zijn uit heel ander hout gesneden dan duivenmelkers. 

Wat?
Een zeldzame haakbek die zelden of nog nooit het Nederlandse territorium had geschonden! 

Ze sprongen gewapend met verrekijker en fototoestel onmiddellijk in auto of trein om genoemde haakbek hoogst  persoonlijk ter plekke  te aanschouwen en in hun vogelspot - dagboekje te mogen noteren.  

Kom daar eens om bij het postduivenvolk. Dat  zie je toch niet  zo maar eventjes naar een uithoek van Nederland of België  reizen om een zeldzame of bijzondere postduif te bezichtigen of te spotten! 

Dat ik bij het woord haakbek aan duiven dacht had te maken met een verhaal dat een melker uit Doorn me eens vertelde toen ik bij hem na een fondclub overwinning op Pau een mini – reportage maakte. Ik vroeg toen wat het gekste was dat hij met duiven had meegemaakt. Hij zei; ‘er viel eens een duif op mijn klep zonder bovensnavel.’

’U houdt me voor het lapje,’reageerde ik enigszins beledigd. ‘Nee, nee’, lachte de man uit Doorn,’ van een afstand leek het of de duif de bek van een eend had. En die  mismaakte duif liep binnen.Het was er een van mijzelf. Toen ik  hem pakte, zag ik dat de hele snavel met neusdoppen en al naar binnen gedrukt was.’

Ik schudde het hoofd.  Het dier had z’n halve snavel ingeslikt. Wat had die duif uitgespookt! De Pau - winnaar veronderstelde dat zijn duif op een gekke manier ergens tegen aan geknald was.

‘Er zitten hier veel roofvogels,’zei hij,’ en  geregeld slaat de paniek bij m’n duiven gigantisch toe.’
 En hij vertelde verder hoe hij voorzichtig en geduldig als een chirurg met een pincet de bovenbek weer naar buiten gewurmd had.

’Dat zal dat beest best wel pijn gedaan hebben’, zei ik

’Dat zou ik ook denken, maar alles kwam weer op z’n pootjes terecht en je zag er later niks meer van’, besloot de amateur  eerste - hulp – duivendokter. 

In mijn reportage over hem schreef ik niks over het snavelincident. Soms  spellen ze je maar wat op je mouw. Wat die haakbek en die vogelspotters betreft: het zou geen raar idee zijn als melkers een logboek bijhielden. Ze konden elkaar dan vertellen van de vreemde situaties waarin duiven soms belanden.

C.U.