Misplaatste grappen

Kan iedereen mij goed zien...........

In onze club heb je een paar luidruchtige melkers. Ze bieden met hun geschreeuw tegen elkaar op en hebben de looks van getatoeëerde motorduivels. Doorgaans  zijn ze vredelievend en houden duiven. Berend  is een van hen. Hij vertelt schuine grappen. 

Wanneer hij het zaaltje binnenkomt, begint hij bij de deur al bulderend te lachen, vertelt struikelend over zijn woorden iets waar  niemand een hout van snapt, vuurt  voordat iemand ook maar even kan reageren opnieuw een  serie oorverdovende lachsalvo’s af op zijn verwarde publiek; zegt dan leuk hè en  je hebt hem toch wel door. 

De laatste tijd heeft Berend vaak  iets over een pastoor die vreemd gaat en een voetballer met losse handjes op zijn repertoire staan.

Met Peter en Wout zit ik in een rustige hoek. Zij spreken gedempt alsof ze een biljart- of snookerwedstrijd verslaan. Ook dat geeft me problemen met m ’n lawaaidoofheid vooral als de herrieschoppers  aan de overkant galmend losbarsten in het zeemanslied:”Op het strand stil en verlaten. “

Op goed geluk zeg ik ja en nee. 

Wout fluisterpraat dat ik  maar eens  een vieze bak  in mijn duifverhalen  moet stoppen; dat doet die andere duivencolumnist immers ook.

’ Ja, kunnen wij ook eens lachen’, zegt Peter.

Ik verklaar met de hand op mijn hart dat ik geen moppen weet en ze  nooit onthouden kan. De enige stompzinnige seksanekdote  die me nog bijstaat is die van twee hanen die een condoom gebruikten. De kippen legden windeieren, de boer was boos en sloeg ze met de koppen tegen elkaar; die hanen wel te verstaan!

’Een goeie mop is nooit weg en je hebt de lachers op je hand,zo trek je meer lezers in de duivenkrant’, meent Wout.  

‘Met moppenvertellers loopt het soms slecht af’, zeg ik, ‘vroeger hadden we een buurman die wou altijd op een stoel staan als hij een joke ging vertellen, dan had hij een podium . Hij riep,’ziet iedereen mij zo goed’,  en dan kwam er een Sam en Moos mop.   

Dat deed hij later op een busritvakantie in Zwitserland ook eens  in zijn reisgezelschap.
Het was mooi weer, de zon scheen, de lucht blauw en  de verte had nog wat sneeuw op de bergen. 

Hij klom op een terrasstoel informeerde of ieder hem goed zag en viel dood neer.
 Even dacht ’t publiek dat ’t om een soort Tommy Cooper act ging.
Maar er was niks om  te lachen. ‘

Wout en Peter doen dat ook niet, ze hebben met gefronste wenkbrauwen geluisterd en vinden zoiets minder passend voor ons duiventijdschrift.

©.c.u.