Buren en buren

Miss Money Penny bij haar drinkbak

‘Ik heb aan je gedacht,’ zei ze.

‘Hoe zo, ‘ vroeg ik. Het was  een van mijn leerlingen die bezorgd naar mij keek.

‘ Nou,’ ging ze verder,’ er was gisteravond een programma op drie en dat ging over buren die elkaar niet kunnen uitstaan.’

‘Leuk hoor,  en jij denkt dat ik een slechte buurman ben?’

‘Jij hebt toch postduiven?’

‘ Oh wacht eens, ik snap het al, ik heb een staartje van dat programma gezien; er stond een man in z'n tuin te roepen en te fluiten en met een busje te rammelen. Z'n buurvrouw werd daar boos om.’

‘ Heb je nooit last met je buren’, vroeg ze. ‘ Eh ,hoeveel duiven heb je eigenlijk?’

‘Veertig of vijftig, ik weet het niet precies,’ antwoordde ik en zag haar verbaasde blik.

‘ Hoe moet dat dan met die stront en het wasgoed van je buurvrouw,’ wilde ze weten.

‘ En die beesten maken toch ook lawaai!’

‘Hoor eens Anna, die buren van mij hebben in de voorbije vijftien jaar nog nooit geklaagd. 

Laatst heb ik Corrie, m'n buurvrouw van links, nog gevraagd hoe vaak er al iets op haar wasgoed gedaan was en op de dekens en lakens die ze elke morgen uit het raam hangt, want ze is schoon, die buurvrouw van me. 

Ze klopt elke morgen al haar mooie dromen uit lakens en dekens en  begreep eerst niet wat ik precies wilde. Het was nog nooit gebeurd voor zover ze zich het herinnerde; poep op  haar witte was.'

Anna's blik was een en al ongeloof en verbazing

‘ Luister, Anna, mijn duiven zitten niet de hele dag buiten.  En het is een nette bedoening. Hun hok wordt geregeld met een strontstofzuiger of krabber geschoond. Ze krijgen kwaliteitsvoer en  elke dag schoon water in een mooie drinkpan

Ze mogen op vaste tijden in kleinere groepjes vliegen en komen dan direct weer binnen om te eten en hun behoefte doen ze in het hok.

Kijk, als buren een hekel aan elkaar hebben, elkaar niet zien zitten of staan dan hebben ze natuurlijk overal last van. 

Alleen al 't gezicht van die buurman bevalt je dan niet en z'n stem vind je niet om aan te horen. Als zo'n man goudvissen houdt of kippen  is het ook niet goed. Zo zit de vork in de steel, Maaike’

Ze knikte en zag in dat ze toch niet genoeg argumenten had  om het gelijk van de boze buren te onderbouwen.

‘ En al die duiven in de stad,’ probeerde ze nog, ‘ die maken er toch een geweldige klerezooi van?’

‘ Dat is een soort ongedierte,’ sprak ik, ‘ dat zijn geen postduiven.’

‘ Oh, zit het zo,’ zuchtte ze en liep het lokaal uit.

 Vaak moet ik mij op allerlei manieren  verdedigen als ik vertel dat ik duiven heb.

En ik moet uitleggen dat die vogels het leuk vinden dat ze bij mij  mogen wonen.  Dat is niet steeds even makkelijk.

Vroeger was er  een tv programma dat ‘ Buren’ heette. Op kanaal vier, dacht ik. Toen ik wat heen en weer zapte, werd mijn aandacht getrokken door woonboten vol met duiven. Het was niet te geloven; het waren er honderden en de interviewer praatte met een oudere mevrouw die  de dieren voerde. Dat mocht ze niet meer van de rechter op straffe van vijfhonderd gulden boete iedere keer als de arme dieren wel wat gaf.

Die woonboten werden in hoofdzaak gebruikt door de meisjes van plezier; een krankzinnige situatie, als je daar bij stilstaat. 

De presentator wilde horen of de oude 'dame' ook in het leven had gezeten. Maar die kreeg lik op stuk.

Ze riep iets van :’ dat gaat je niets aan, ik geniet van mijn  A.O.W. en  het is toch geen misdaad als je wat duiffies voert!’

Een bewoner van een van de huizen uit de omgeving kreeg ook het woord. Hij vond dat het inderdaad de spuigaten uitliep. Die beesten bleven niet op die boten zitten. Nee, ze waren wel wijzer; die kwamen 's avonds  bij hem op het dak slapen en bij z'n buren. Hij wees en zei:’ Kijk daar, zie je wel wat een smeerboel?’

Hij had wel gelijk, vond ik.

©.c.u.