 |
| Helemaal naar Duitsland,,,, nee ik blijf liever thuis |
Op Roakeldais
Al jaren hangt op mijn duivenhok een bordje met bovenstaande tekst. Boven die woorden bevindt zich een geschilderde afbeelding van twee handen die een duif vasthouden. Een duif die ingekorfd gaat worden, of beoordeeld wordt op zijn conditie. Misschien is ‘t een duivin die getoond moet worden aan haar doffer. Wie zal ‘t zeggen! De fabrikant van plankje en schilderij is Dries van de Reisduif. Hij kan goed figuurzagen en is handig met verf en kwast. De woorden ‘Op Raokeldais’ moest hij er van mij onder penselen.
’Wat is dat voor geks en wat heeft ‘t met duiven te maken’, bromde Dries toen ik hem vroeg een bordje voor mijn kampioenshokje te maken.
‘Raokeldais is Gronings,’; zei ik,’en het betekent: op goed geluk of God zegene de greep.’
‘Op goed geluk korf jij dus je duiven in, je doet maar wat, bedoel je,’lachte hij schuddebuikend.
’Om de dooie dood niet’, riep ik mijn plaagzieke reisduifman tot de orde. ‘Ik kijk mijn vliegers zorgvuldig na voor ze de mand in moeten.’
Dries knikte instemmend. En ik vervolgde mijn verhaal met dat er toch altijd onzekerheid en twijfel overbleef en dat er een hoop mazzel bij dat duivengedoe kwam. Zo had ik eens uit besluiteloosheid twee jaarling duivinnen als laatste van de lijst mee gestuurd naar Ruffec en Bergerac, Ze arriveerden in het holst van de nacht. Ik was met stomheid geslagen. Op die twee dames had ik echt niet gerekend. Ze waren immers op goed geluk uit hun broedhok geplukt.
’Maar het kan ook verkeerd uitpakken,’zei Dries die een en al oor leek te zijn.
‘Zeker’, zei ik, ’aarzeling was er bij het inkorven van mijn roemruchte oude 54 naar Dax. Z’n neusdoppen waren niet helemaal 100% Ik zag hem dus nooit weer.
Twijfel had ik ook bij de 80 die naar Munchen mocht . Hij was in topvorm; rond en stevig als een tennisballetje. Als je hem op de grond zou gooien kon hij bij wijze van spreken stuiteren. Maar die tachtig was een vitesse duif en München was met zo’n 6 a700 kilometer toch een behoorlijk eind uit de buurt. Drie keer zette ik hem terug in het hok; tenslotte ging hij toch mee en won dus een eerste.’
’Zo gaan we weer een beetje opscheppen,’ informeerde de figuurzaagspecialist die intussen televisie keek en nog maar half luisterde
’Ik zeg al niks meer,en je zou ook nog een vogelhuisje voor me zagen’ mopperde ik
’Het verhaal van die Munchen - doffer heb je me al eens eerder uit de doeken gedaan, je wordt oud. En zo’n mezenhokje krijg je. Ik zal er weer dat rare Roakel –woord van je op zetten’, lachte de plankjesproducent.
C.U.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten